23| Chcę świat w moich rękach

Su, dziękczynne pokłony.

Mumford & Sons - Believe

- Nie wiem, jak mam o tym powiedzieć rodzicom. Chociaż oni to pół biedy, bo najpierw muszę się zmierzyć z Łukaszem. - Postawiła talerz pełen kolorowych kanapek przed siatkarzem, wyciągnęła z szafki dwa kubki i nastawiła wodę na herbatę. Oparła się o blat i z zamyśleniem utkwiła wzrok w pomarańczowych smugach wschodzącego słońca, które mozolnie wędrowały po budynku. Bała się reakcji Łukasza, tego że nie będzie potrafił przejść do porządku dziennego po takiej informacji.

- Kiedy chcesz mu o tym powiedzieć? - Wzruszyła ramionami, nie chcąc się przyznać, że wolałaby wcale nie mówić, a przynajmniej opóźnić ten moment najbardziej, jak się da. Czuła, jak żołądek skręca jej się w supeł na samo wyobrażenie jego reakcji. Nie chciała, żeby się za bardzo w to zaangażował, o ile było to możliwe. To, że ciągle będzie chciał być blisko niej, powodowało u niej wrażanie duszenia, jakby coś ciężkiego osiadło na jej piersi i nie pozwalało wziąć normalnego oddechu. Bo gdyby to zrobił, jej paradoksalnie byłoby ciężej. Czułaby się jak po walce, która właściwie dopiero ją czekała i napawała niepewnością.   

Obserwował ją ukradkiem, nie dając po sobie poznać. Chyba wydawało mu się, że takim wrażeniem bagatelizowania sprawy doda jej otuchy, że takie zachowanie podpowie jej, że on w nią wierzy i że to oczywiste, że sobie poradzi. Owszem, przestała uciekać, ale nie mógł się pozbyć tego natrętnego wrażenia, że taki stan rzeczy nie potrwa długo i od samej tej myśli dostawał gęsiej skórki.

Teraz myślę o wszystkim co mi powiedziałaś.

Jesteś jak rzeka płynąca pod moją skórą.
Czasem wszyscy stajemy się samotni.

- Nie odkładaj tego za długo. Czasami później staje się nigdy. - Wyciągnął do niej rękę, a ona śmiało za nią złapała. Pociągnął ją w swoją stronę, sadzając na kolanach i nosem szturchając w szyję. Drgnęła, gdy rozjaśnił się wyświetlacz telefonu, a po kuchni przetoczyła się ulubiona piosenka siatkarza. Złapała za komórkę i uniosła ją na wysokość twarzy Matta.

- Oddzwonię do niej. - Schował twarz w jej włosach, a ona ciężko westchnęła, nieświadomie zgarbiła plecy, jakby spadło na nią coś ciężkiego.

- Rozmawiałam z nią.- Szepnęła, bawiąc się niespokojnie telefonem. Matthew jak na zawołanie się wyprostował i złapał za brodę, zmuszając do spojrzenia na siebie.

- Kiedy? - Między jego brwiami pojawiła się lwia zmarszczka, a wyraz twarzy spoważniał. Nie mogła wyczuć, czy się na nią gniewał. Przecież nie miał prawa mieć o to pretensji. Pracowały razem, Masza o nich nie wiedziała, a sam Matthew nie potrafił póki co rozwiązać tego problemu.

- Wczoraj. Nie chcę ci prawić morałów, ale...

- Wiec tego nie rób. - Przerwał jej zdecydowanie, mimowolnie zacieśniając uścisk na jej talii. Wzięła kilka głębszych oddechów, gryząc się w język, żeby nie powiedzieć czegoś, czego będzie żałowała.

- Pamiętaj tylko, że czasami później zamienia się w nigdy. - Skwitowała i wyplątała się z uścisku.

Jest coś specjalnego w tym miejscu.
Słyszę echo twoich myśli 
w tej wielkiej przestrzeni.

~*~

Jestem jedynie człowiekiem.
Chcę świat w moich rękach.

Kurwa, miała rację. Doskonale o tym wiedział. Hipokryta z zasadami? Hipokryta i owszem, zasad chyba nie miał już żadnych. Pluł sobie w brodę, wyklinając pod nosem głupotę. O czym  myślał, kiedy wplątywał się w ten chory układ z Maszą? Chociaż ten jeden raz chciał być szczery sam z sobą i musiał przyznać, że myślał tylko o sobie, o swoich korzyściach, o swoim zapomnieniu. Ani przez minutę, ba, sekundę, nie pomyślał o tej blondynce, o jej uczuciach. O tym, co będzie się działo w jej głowie, kiedy definitywnie zechce wszystko zakończyć. Chciał i wiedział, że zaboli. Zaboli całą trójkę, czego autorem jest on sam.

Poczuł jak serce podchodzi mu do gardła, gdy usłyszał ciche pukanie do drzwi. Swój przenikliwy wzrok na chwilę zatrzymał na postaci skulonej w fotelu, owiniętej przez niego ciepłym kocem. Oddychała cicho, spokojnie, a on tylko chciał, żeby to się nie zmieniło już nigdy.

Kiedy się budzę, boję się
że ktoś inny może zająć moje miejsce.

Wstał, cicho kierując się na korytarz.

- Nie odbierałeś. - Rozwichrzone blond włosy, przygryziona prawie do krwi warga. Wyglądała jak Matthew po tych wszystkich bezsennych nocach, gdy myślał tylko o jednym.

- Nie słyszałem telefonu. - Zagrodził jej drogę, gdy chciała wejść do środka.

- Kłamiesz. - Zachrypiała. Głos ugrzązł jej w gardle i chodź tak bardzo starała się kontrolować to i tak dostrzegł, że jej oczy zaczynają się szklić. Wbiła w niego nierozumiejące spojrzenie, niemo domagając się wyjaśnień.

- Kłamię. - Przytaknął gorzko, spoglądając gdzieś ponad jej głową. Czy mogło być ciężej? Chyba nie. - Posłuchaj Masza...

            Usta dziewczyny ułożyły się w nieme pytanie, w momencie gdy oboje usłyszeli hałas w salonie, jakby coś spadło. Ciche przekleństwo i wszystko było jasne. Alicja zatrzymała się w przejściu, a na jej twarzy za jednym razem wymalowało się zdezorientowanie, strach i coś, czego nie potrafił odczytać.

Mógł się spodziewać wszystkiego.

A Masza pokiwała głową zupełnie tak, jakby wiedziała, a przynajmniej spodziewała się. Nawet na niego nie zerknęła, z nieodgadnionym wyrazem wpatrując się w Alicję. A potem odwróciła się i zbiegła po schodach, a jedyne co po niej zostało to woń paczuli i odgłos trzaskających drzwi od klatki schodowej.

Przez chwilę tak stał, nie wiedząc co powinien zrobić.

- Idź za nią. - Usłyszał i zwrócił się w stronę Alicji, unosząc brwi do góry, na co ona skrzyżowała ręce na piersi. Zamknął drzwi, ignorując jej polecenie i wrócił do salonu, siadając na sofie. Poszła za nim, wyrywając pilot z dłoni. - Nie wiedziałam, że związałam się z takim tchórzem.

- Mnie nazywasz tchórzem? A kto chował się przede mną przez dwa lata, co? - Parsknął i zerwał się z kanapy. Zawrzało w nim. Zdecydowanie górował nad nią wzrostem, ale nie skuliła się ani o milimetr pod wpływem jego wściekłego wzroku. Wręcz przeciwnie, wyprostowała się prowokacyjnie, zaciskając pięści.

- Nie wyciągaj teraz tego, nie o tym mówimy.

- Może czas w końcu o tym porozmawiać!

Uciekam i nie wiem dlaczego.
Widzę moje demony i nie mogę się ukryć.

- Dobrze wiesz, czemu wtedy odeszłam! - Warknęła. Wywrócił oczyma i parsknął śmiechem, wsadzając dłonie głęboko w kieszenie.

- Bo mnie nie chciałaś! Kto wie, czy teraz chcesz, czy tylko...

- O mój boże, nie wierzę, że to powiedziałeś! - Wrzasnęła, nie pozwalając mu skończyć. Serce biło jej teraz dwa razy szybciej, ale zamiast gorąca czuła przenikające zimno.

- Uciekłaś. - Stwierdził twardo.

- Stop! Zaraz powiemy sobie za dużo. Nigdy, przenigdy nie było tak, że cię nie chciałam. - Podeszła do niego, a on pozwolił, żeby wyciągnęła mu ręce z kieszeni i splotła ich palce razem. Spojrzała na niego ufnie. - Nie zarzucaj mi tego więcej, bo to cholernie nie fair.

Przez chwilę stał niewzruszony, na przemian zginając palce swoich dłoni i prostując. Ostatecznie westchnął i przyciągnął ją do siebie, opierając swoją brodę na czubku jej głowy. Zrozumiał. Zadziwiła go swoim opanowaniem, tak odmiennym, dorosłym zachowaniem. Chwila i popełniłby kolejny z rzędu błąd.

Potrafię dostrzec błysk w twoich oczach
nawet wtedy, gdy zasypiasz.
Potrafię dostrzec moje przeznaczenie, odliczając dni.
Wciąż w ciebie wierzę.

Przejechał dłonią po jej plecach. Sytuacja sprzed chwili się zamazała, a w niego uderzyło z podwójną siłą, że jest jej tak jakby mniej fizycznie.

- Co ty robisz? - Zaśmiała się, odsuwając. Zadarła do góry głowę i zabawnie ją przekręciła w bok. - Łaskoczesz mnie. Chyba w życiu cię nie zrozumiem. Czuję się jak na sinusoidzie przy tobie.

Uniósł kąciki ust do góry i wzruszył ramionami. Nie chciał pogarszać sytuacji, przemilczał to, co cisnęło mu się na usta. Nie wiedział co powinien z tym zrobić. Miał ochotę wsadzić ją w samochód i zawieźć do szpitala, po drodze serwując porządne porcje jedzenia, jakby od tego miała przestać znikać. Bo znikała. Znikała w jego oczach. Była jak piasek, który przesypuje mu się przez dłonie.

Będę czekał całe moje życie.
Dotrzymuj mi kroku przez całą noc.
Daj mi poczuć smak tego dobrego życia.

________________

Mam wrażenie, że teraz jest już ich aż za dużo.

To co kochani, chyba powoli zmierzamy do końca.

Tam po prawej macie małą ankietę i byłabym wdzięczna za głos, w szczególności jeśli nie komentujecie.