22| Gwiazdy świecą tylko w połowie

Jack Garratt - Worry

Kręcisz się wokół, tylko żeby uświadamiać mi, że cię nie ma, jakbym sam tego nie wiedział
Jakbym nie widział, że każdego ranka odchodzisz,
i że gwiazdy świecą tylko w połowie, żebym czuł się kompletny

            Znalazł ją na podłodze. Skuloną i przyciśniętą do ściany. Na twarz opadły jej włosy i tylko spazmatycznie unosząca się klatka piersiowa pozwoliła mu zorientować się, że coś jest nie tak. Podszedł do niej spokojnie, trzymając swoje napięte jak struny nerwy na wodzy. Przykucnął, odgarniając jej z twarzy opadające kosmyki i zakładając je za ucho. Ujął jej zarumienioną twarz, unosząc do góry.

            - Spójrz na mnie. - Rozkazał zdecydowanie, pocierając kciukiem mokry od łez policzek. - Alice, spójrz na mnie. Proszę. - Zdecydowanie w jego głosie ustąpiło, gdy otoczyła swoimi szczupłymi palcami jego nadgarstek, uparcie zaciskając powieki. Czekał. Cierpliwie. Zastanawiał się, co powinien zrobić. Te wszystkie myśli, krążące wokół, powoli zaczynały go przygniatać. Co powinien zrobić, co jest do cholery odpowiednie. Co jest odpowiednie, skoro nic nie było dobre.

Delikatnie ujął i ścisnął jej dłoń, nie wiedząc, jak ich wyratować z  tej sytuacji. Przetarł twarz, na chwilę przymykając oczy. Całe powietrze opuściło jego płuca, gdy ciężko westchnął. Jakby to ono na nim ciążyło, chociaż w rzeczywistości nie sprawiło mu to najmniejszej ulgi. - Nie możesz tak... Nie możemy... - Spojrzał na nią, napotykając na parę, wpatrując się w niego z wyrzutem, brązowych tęczówek.

            - To ja już tak nie mogę. Boże, czy ty tego nie widzisz? - Zerwała się z podłogi, podtrzymując ściany. Jej ręce automatycznie powędrowały do głowy, palce wplotły się pomiędzy włosy, ciągnąc, jakby chciała sobie sprawić więcej bólu. Jakby ten codzienny już nie wystarczał. Chciała stąd uciec. Jedyne, czego w tym momencie potrzebowała, to wyjść stąd i nie wrócić. I nagle świadomość tego, że niepotrzebnie wracała, zakuła ją z taką mocą jak nigdy wcześniej. Na jej twarzy na chwilę pojawił się grymas niedowierzania, żeby po chwili na jej ustach pojawił się uśmiech. Uśmiech.

            Wstał powoli, bojąc się już chyba każdej możliwej reakcji z jej strony. Przerażała go całym swoim irracjonalnym, absurdalnym zachowaniem. Ale chyba jeszcze bardziej przerażała go myśl jego samego w środku tego wszystkiego, bezradnego. Czuł się jak bierny widz. Jakby zastygł między wydarzeniami, które jego dotyczyły, a z którymi nie potrafił sobie dać rady. Po raz pierwszy w życiu stracił kontrolę, nad wszystkim. On sam też zaczynał zachowywać się niezrozumiale, zwłaszcza gdy wyciągnął ręce w jej stronę, próbując złapać, żeby mu znowu nie uciekała. Chociaż była tu materialnie, czuł jak się oddala w każdy inny możliwy sposób.

            A ona widziała. Widziała to wszystko w jego twarzy. Zwątpienie, strach, a w końcu złamanie.

            - Matthew, naprawdę tego nie widzisz? - Zapytała, jakby odpowiedź była tak oczywista, tak blisko. - To jest koniec. Koniec wszystkiego. Koniec nas. Koniec mnie.

            Parsknął niedowierzająco śmiechem

            - Jeżeli myślisz, że wszystko będzie tak, jak sobie zaplanowałaś, to jesteś w błędzie, wiesz? - Przejechał dłonią wzdłuż szafki, zrzucając wszystko, co się na niej znajdowało. Abażur beżowej lampy stracił swój kształt, a żarówka roztrzaskała się w drobny mak. Zacisnął mięśnie żuchwy w tym samym momencie co dłonie. Przykucnął, zrzucając rozbite szkło z ramki z ich zdjęciem. - Przez ostatnie dwa lata, dzień w dzień wpatrywałem się w to zdjęcie. Na dzień dobry i dobranoc zastanawiałem się, gdzie do cholery jesteś. I jakim cudem pozwoliłem ci odejść. Nigdy więcej nigdzie nie odejdziesz. - Wyartykułował powoli i starannie, jakby każde słowo miało niewyrażoną moc i wartość. Wyprostował się, nawet nie zdając sprawy z tego, że cały czas miał lekko zgarbione ramiona, jakby już faktycznie było po wszystkim. Odłożył ramkę na swoje miejsce. - Obiecałaś mi to, i chociaż miałbym cię tu trzymać na siłę, ja też obiecuję, że to zrobię.

            Przycisnęła dłoń do ust, starając się zdusić szloch w środku. Ruszyła w jego stronę, zatrzymując po dwóch krokach, gdy przecząco pokiwał głową.

            - Zostań tu i przemyśl, czego chcesz. I lepiej, żebyś doszła do dobrych wniosków. Bo ja już nie chcę walczyć przeciwko tobie. Chcę walczyć o ciebie i o to, żebyś tu została. Bo nikt nam tej szansy nie odebrał, i bóg mi świadkiem, nie pozwolę, żebyś ty ją odebrała. - Po raz pierwszy słyszała jak jego głos drży, jak nawet nie próbuje tego ukryć. I zrozumiała, że zmieniło się wszystko. Z Mattem na czele.

            Wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi. Opadła bezradnie na łóżko, nie wiedząc co zrobić. Nie miała siły płakać. Nie chciała płakać. Nie wiedziała, czy zabrakło jej już łez, czy zdusiła to wszystko w sobie, gdy kilka solidnych słów uderzyło w samo sedno.

Układam układankę, którą zostawiłaś.

Nie przejmuj się, nie przejmuj się tym.

Odpocznij, i nie przejmuj się niczym, ja się tym zajmę.

~*~

- Wiesz co? Chyba zostaniesz ulubienicą Władzia. - Szepnął Michaił, z impetem zajmując miejsce obok niej, na trybunie. Alicja uniosła zdziwiony wzrok, spoglądając ukradkiem na ponurą minę Alekno i krzywiąc się. Ten człowiek nie wyglądał na kogoś, kto ma swoich ulubieńców. W ogóle wiecznie wyglądał jakby ktoś wsadził mu w tyłek miotłę i powiedział: leć!. Wzdrygnęła się na samą myśl.

- Boję się zapytać czemu, poważnie.

- Odkąd tutaj wróciłaś, Matthew zabija wszystkich dookoła swoimi zagrywkami, o atakach nie mówiąc. Liczyłem, trzy razy dostałem od niego w twarz. Wiem, że tego nie widać, no bo patrz - Wskazał na swoją twarz, dumnie prężąc pierś do przodu. Kąciki ust Alicji od razu powędrowały rozbawione do góry.  - No ale... Psuje mi to statystyki. - Wygiął usta w podkówkę.

Rozejrzała się dookoła, próbując odszukać wzrokiem Matta. Akurat wszedł na salę, owijając starannie palce tejpami.

- Obawiam się, że dzisiaj nie będzie lepiej. Trochę go dzisiaj rano... zdenerwowałam. - Zagryzła policzki od wewnątrz, zataczając nerwowo kółka kciukami. Chwilę później rozległ się piskliwy dźwięk gwizdka, a Alekno zamachnął się, jakby na odległość próbował sprzedać liścia Maximowi. Równocześnie, na chwilę, uwaga wszystkich spoczęła właśnie na nich.

- Och, kobieto, nie bądź egoistką! - Michaił posłał całusa trenerowi. Alicja uderzyła się plikiem dokumentów w czoło i równocześnie z pięści przyłożyła w ramię siatkarzowi. Twarz Alekny zaczęła przybierać czerwony kolor, niebezpiecznie zmierzając w stronę fioletu. Maxim podpalił lont. - Pomyśl czasem o mnie. On mi w końcu wybije zęby. - Rzucił na odchodne i pobiegł w stronę siatki.

Skrzyżowała wzrok ze Spiridonowem i Apalikovem, którzy jak za dotknięciem różczki zaczęli się prężyć i spinać mięśnie ramion. Apalikov odrzucił teatralnie głowę do tyłu, przykładając dłoń do czoła. Przygryzła wargę, gdy Alekno złapał za piłkę i z siłą godną Grozera rzucił w plecy Spiridonova.

- Jak nie przestaniecie, ona dostanie zakaz wchodzenia na treningi, nie żartuję do jasnej cholery! - Równocześnie pogroził palcem dziewczynie. - Jak macie tak dużo energii, to ją spożytkujemy. Czterdzieści kółeczek dookoła. Myk myk panienki!

Ostatni raz podążyła wzrokiem za skupionym Andersonem, który z miną seryjnego mordercy biegł za Kobzarem. Niechętnie podniosła się z miejsca i opuściła salę, powłócząc nogami w stronę biura, gdzie czekała na nią Masza, którą miała ochotę udusić za każdym razem, gdy ta otwierała usta, żeby coś powiedzieć. Nadal nie mogła sie powstrzymać wrażenia, że coś ją łączy z Matthew, chociaż mogła mieć stuprocentową pewność, że tak nie jest, bo siatkarz był przy niej w każdej wolnej od treningów chwili, nawet kiedy go odpychała. A robiła to notorycznie i powoli zaczynało zżerać ją to od środka.

Ale gdy weszła do pokoju, automatycznie zauważyła, że coś nie gra.

Masza siedziała z ponurą jak nigdy miną, sącząc kawę i wgapiając się w ścianę przed sobą. Oczy miała podkrążone, jak po nieprzespanej nocy. Ich wyraz był dokładnie taki sam jak Alicji, po nocy spędzonej z Adamem, kiedy jej myśli ciągle były zaprzątnięte Andersonem. Na samą myśl o Adamie poczuła nieprzyjemny dreszcz. Kolejny powód, kolejna osoba, której wspomnienie bolało.

Wciąż poszukuję czegoś, czego nie mogę mieć.

Złamane serca leżą wszędzie naokoło mnie.

A ja nie widzę łatwego sposobu, aby się z tego wydostać.

- Chcesz porozmawiać? - Usiadła naprzeciwko niej, opierając łokcie o biurko.

- Ja po prostu nie rozumiem. Przestał się odzywać. Tak z dnia na dzień. Nie wiem nawet, co zrobiłam źle. - Alicja przełknęła ciężko ślinę. Chciała jej powiedzieć, że to nie jej wina. Że to ona, Alicja, stoi na środku tego wszystkiego, mącąc. Czuła się jak lalkarz, sterujący swoimi marionetkami.

- Myślę, że ty nic nie zrobiłaś źle. Po prostu... To skomplikowane. On ci to wszystko wytłumaczy.

- Jak wytłumaczy, skoro mnie unika? - Masza spojrzała na nią z wyrzutem. I chociaż to uczucie nie było kierowanej do niej, ona odebrała to całkiem inaczej. Bo wiedziała. I bała się wszystko sprostować, wytłumaczyć bez jego wiedzy.

- Daj mu czas. - Szepnęła i rozłożyła papiery, żeby zająć swoje myśli czymkolwiek innym.

~*~

Wracając do mieszkania Matta, nie mogła pozbyć się uczucia, że tak naprawdę dopiero teraz wraca do siebie, do swojego domu. Gdy tylko zrzuciła z nóg uwierające buty, rzuciła się na łóżko, kompletnie wyczerpana. Ale sen nie chciał nadejść, jej całe ciało pozostawało w oczekiwaniu. Nakryła się kocem, odliczając razem z tykającym zegarem każdą kolejną sekundę czekania. Raz, dwa, trzy... Sto dwa, sto trzy... Bo brakowało podstawowego ogniwa.

Zerwała się z łóżka w momencie, gdy usłyszała szczęknięcie zamka.

Na bosaka ruszyła na przedpokój. Matthew odrzucił torbę treningową na szafkę i odwiesił kurtkę, nadal unikając jej wzroku. Poczuła się, jakby ją w ten sposób karał. A może chciał dać jej czas? Niczego już nie była pewna, a jej tok rozumowania dawno stracił sens w jej odczuciu. Oparła bezradnie głowę o framugę.

Spojrzała na jego zmęczoną twarz i podeszła do niego, obejmując. Dłońmi powędrowała pod koszulkę, gładząc rozgrzaną skórę pleców. Oparła czoło o jego klatkę piersiową. Złapał ją pod pośladkami, unosząc do góry. Oplotła go nogami w pasie, łagodnie spoglądając w oczy i gładząc policzek.

- Jesteś zarazem najlepszym i najgorszym, co mogło mi się przydarzyć. Niczym sobie na ciebie nie zasłużyłam. - Musnęła jego usta.

Ruszył do sypialni, powoli siadając na łóżku i opierając się o zagłówek, ani na chwilę nie zwalniając uścisku i cały czas, z tą samą żarliwością oddając pocałunki.

- Najwidoczniej kręcą mnie takie wariatki. - Mruknął chrapliwie, gdy oderwali się od siebie, żeby złapać oddech.

- Grabisz sobie Anderson.

- Wiem, i mam nadzieję, że kara będzie adekwatna do złych uczynków. - Złapał prowokacyjnie ustami jej dolną wargę, a chwilę później przejechał po niej językiem. Zjechał ustami na wysokość jej obojczyka, obsypując go wieloma drobnymi, ledwo wyczuwalnymi pocałunkami. Odchyliła się do tyłu na tyle, na ile pozwalały jej silne dłonie Andersona i cicho westchnęła.

- Oszaleję kiedyś przez ciebie.

Muszę powiedzieć, że martwię się

o naszą miłość w tej zimnej wojnie.

Muszę powiedzieć, że martwię się o Ciebie.

 __________________

To teraz poproszę, żebyście za mnie trzymały kciuki dzisiaj i jutro, żebym ogarnęła materiał, który muszę, a jest go od zajechania(pewnie dlatego zabrałam się za napisanie tego wyżej) i trzymajcie je też w poniedziałek, gdzie będę jednym kłębkiem nerwów, żeby zaliczyć koło u tego dziada.

Przydałyby się też konstruktywne komentarze, co do Matthew, tego wyżej i wszystkiego co wcześniej, bo zaczynam mieć mieszane uczucia. 

Ściskam!