4| kilometry za, metry przed sobą

Mój głos echem rozchodzi się po pustych pomieszczeniach mieszkania.

- Ogrzewanie centralne, widok na uroczy park oraz bliskość strategicznych punktów miasta powoduje, że jest to bardzo atrakcyjne miejsce do zamieszkania. Zwłaszcza dla tak uroczej kobiety jak pani. - Uśmiecham się z czystej uprzejmości, chociaż najchętniej wyrzuciłabym tego pośrednika za drzwi i z wielką ulgą odetchnęła, że nie czuję już jego oddechu na swoim ramieniu.

- Rozważę tą propozycję. Muszę to przemyśleć, z pewnością się odezwę na dniach.

- Oczywiście. Może da się pani w takim razie zaprosić na kawę?

- Przykro mi, ale się śpieszę.

- W takim razie zaproponuję pani podwiezienie.

- Nie, dziękuję.  Zaraz powinien pojawić się mój brat. - Zerkam nerwowo na zegarek i za okno, gdzie w szybkim tempie zapadała noc. Wieczorne godziny nie były najlepszym pomysłem na umawianie się z upierdliwym pośrednikiem, który za żadne skarby nie chciał mi dać spokoju. Dlatego w momencie, gdy rozdzwania się mój telefon prawie podskakuję w miejscu, a mężczyzna ponownie spogląda w moją stronę. Mruczę w jego stronę ciche przepraszam i wychodzę do pokoju obok.

- Ala, nie dam rady przyjechać. Jestem z Agnieszką za miastem i właśnie utknąłem w gigantycznym korku, co jest dla mnie całkowicie niezrozumiałe, zważając na godzinę. Wyślę zaraz po ciebie taksówkę, dobrze?

- Nie,nie, nie trzeba. Poradzę sobie. Mam tu blisko przystanek, szybko się dostanę do domu. - Wyszeptuję, wychylając się zza framugi i próbując zlokalizować pracownika biura nieruchomości, który zwraca ponownie na mnie całą swoją uwagę i posyła szelmowski uśmiech, a ja resztkami silnej woli powstrzymuję się od skrzywienia i zwiania stąd gdzie pieprz rośnie.

- Ala, dlaczego szepczesz?

- Łukasz, muszę kończyć. Zobaczymy się w domu. - Rozłączam się, potupując nerwowo obcasem o panele i mało brakuje, żebym zaczęła przemierzać kilometry po tym pokoju. - Cholera, niech cię piekło pochłonie. - Wystukuję numer, który nadal mimo woli znam na pamięć i wsłuchuję się w przerywany sygnał, licząc na to, że jedyna osoba która jest mi tu w stanie pomóc, zaraz odbierze..

- Halo? - Słyszę zaspany i lekko zdezorientowany głos w słuchawce i oddycham z ulgą.

- Matthew, błagam cię, przyjedź po mnie. Łukasz stoi w korku, a ja...

 - Gdzie jesteś?

- Na Nikolaya Ershova. - Rozłącza się, a ja klnę w myślach na własną nieodpowiedzialność. Prostuję się, poprawiam koszulę i pewnym krokiem ruszam w stronę tego popaprańca, wyciągając w jego stronę wyprostowaną dłoń i szybko się żegnając.

- Pani Alicjo, może jednak...?

- Jak już wspominałam, brat zaraz przyjedzie.  Możliwe, że już czeka, więc muszę się pożegnać, on nie lubi czekać. - Zbiegam po krętych schodach, robiąc tyle hałasu co Łukasz w nocy, gdy idzie po kubek mleka i wpada na taboret, stojący w przedpokoju. Oddycham z ulgą, gdy tylko dostrzegam srebrnego Forda i Matta, spoglądając nerwowo w okna budynku, z którego wybiegłam. Gdy przenosi wzrok na mnie od razu wiem, że jest wściekły. Wpadam do samochodu, nawet nie patrząc w jego stronę. Matthew się nie śpieszy. W irytująco wolnym tempie również wsiada i opiera głowę o zagłówek, nie odpalając silnika. Z uporem wpatruje się w przednią szybę, żeby po chwili przenieść swoje lodowate spojrzenie na mnie, a ja kulę się w sobie, czując jak dziecko, które nabroiło.

- Jesteś lekkomyślna. Pomyślałaś co by było, gdyby tam, na górze...

- Zwykle na spotkanie z pośrednikiem nie idzie się z myślą, że to zboczony psychopata, który tylko na ciebie czeka. - Przerywam mu. - Obudziłam cię, prawda? -Dodaję cicho, spoglądając za okno.

- Nie, ja... O kurwa. Zostawiłem gotujący się makaron. -  Zapala silnik i gwałtownie rusza, wjeżdżając w jedną z wąskich uliczek. A potem kolejną i  kolejną. Po pięciu minutach zatrzymujemy się pod jego blokiem. Zaglądam w okna, ale wszystko wokół wydaje się spokojne.

- To ja... poczekam. - Odchylam fotel do tyłu i wygodnie się rozsiadam.

- Jasne. - Drażni mnie to, że ciągle do mnie burczy. Jego jasne wcale nie oznacza zgody, bo po chwili otwierają się drzwi od mojej strony. - Zapraszam szanowną księżniczkę. - Kładzie nacisk na ostatnie słowo, wyciągając w moją stronę dłoń. Patrzę na niego spod przymrużonych oczu, przenosząc wzrok to na jego twarz to na rękę i nie mogąc się zdecydować. Niecierpliwi się, nachylając nade mną i odpinając pas. - Z tobą tak zawsze.  - Mruczy na wysokości mojej twarzy, obrzucając zdenerwowanym spojrzeniem, pociąga mnie za rękę, zmuszając do wstania i zatrzaskuje drzwiczki. Spoglądam na nasze splecione palce, jak za dawnych czasów i czuję się naprawdę dziwnie. Dziwnie z myślą, że kilkaset kilometrów stąd jest mój mąż, a ja wcale za nim nie tęsknie i to nie z nim chciałabym spędzić ten wieczór. Chwilę później otwieram okno na oścież, w czasie gdy Matthew wylewa wodę wraz ze spalonym makaronem do zlewu. - Wygląda na to, że dzisiaj ci nie zaproponuję wymyślnej kolacji. - Wzrusza ramionami, a ja zakrywam usta, żeby się nie roześmiać na widok jego zbolałej miny. - Czy ty się śmiejesz? Ty się śmiejesz! Śmiejesz się ze mnie! - Krzyżuje ręce na piersi, udając obrażonego, ale po chwili jego lewy kącik ust wędruje do góry.

- Herbata wystarczy. - Tym razem to ja wzruszam ramionami. I robi mi herbatę. Dokładnie taką, jak lubię. Najzwyklejszą czarną herbatę, z jedną łyżeczką cukru i miodu. Wodzę wzrokiem dookoła siebie, podziwiając minimalistycznie urządzone, ale bardzo przytulne pomieszczenia. Moją uwagę na dłużej zatrzymuje ramka. I nie mogę się powstrzymać, żeby wejść do jego sypialni, w czasie gdy Matthew zalewa swoją herbatę.  Biorę ją do ręki i palcem ściągam kurz z szybki, ktora chroni dwoje roześmianych ludzi. Odkładam ją szybko na swoje miejsce, biorę głęboki oddech i wracam do kuchni. Udając, że zostawiam przeszłość za sobą.

__________

Wiecie, że nic więcej nie mam już w zapasie? Będzie tragedia!