3| poza zasięgiem

Nakładam marynarkę i poprawiam białą koszulę. Zakładam za ucho kosmyk wypadających  z kucyka włosów i uśmiecham się do siebie, żeby po chwili się poddać i ponownie skrzywić na swój widok. Worki pod oczami nie dodają mi ani odrobiny uroku, nie mówiąc już o seksapilu, więc na wdzięk własny podczas rozmowy kwalifikacyjnej nie mam co liczyć.

- Stresujesz się? - Łukasz pstryka mnie w ucho, jak za dawnych lat. Kiedyś wyprowadzało mnie to z równowagi i rzucałam się do niego z pięściami, zawsze przegrywając. Teraz najwyżej mnie to bawiło, a Łukasz obrywał kuksańca z łokcia w bok, udając że okrutnie go to zabolało.

- Trochę. - Przyznaję, zapinając zegarek na lewym nadgarstku i dopijając ostatni łyk herbaty.

- Nie martw się, w razie czego posada w klubie nadal na ciebie czeka.

- Nie powinieneś czasem już wychodzić na trening?

- Skądże. - Prycha, ale dla pewności spogląda na zegar i wzrusza ramionami. - Uważaj na siebie.

-Oczywiście. Jak zawsze. - Cmokam go w policzek i wychodzę, włączając GPSa w komórce i kierując się w stronę najbliższego przystanku. Pogoda niczym z Londynu i kierowcy, którzy przy każdej nadarzającej się okazji wjeżdżali w kałuże, ochlapując przechodniów, nie napawali się optymizmem. Przebiegam przez jeden z tuneli, starając się trzymać jak najdalej od wszystkich zakapturzonych postaci i jak boga kocham, ta okolica przyprawia mnie o dreszcze nawet w dzień. Wychodzę z drugiej strony ulicy, ponownie spoglądając w komórkę, ale strzałka raz po raz zmienia swój kierunek, aż w końcu kapituluję i ją wyłączam.

- Cholera jasna! - Mój krzyk zwrócił na uwagę kilka przechodniów, a jeden starszy pan nawet się zatrzymał, z uśmiechem przyglądając, jakbym była conajmniej jakimś ciekawym okazem z zagranicznego zoo. Spojrzałam bezradnie na moje spodnie, które już nie przypominały tych eleganckich i ledwo co wyprasowanych z rana, po czym jeszcze raz powiodłam wzrokiem za srebrnym Fordem Mondeo, który zatrzymał się na światłach, po czym prawie potrącając jakąś bogu winną staruszkę, ruszyłam w jego kierunku. Modląc się, żeby drzwi od strony pasażera były otwarte pociągnęłam za klamkę, ale widok który zastałam przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Jak mieć pecha, to na całego. A pechem mogłam nazwać ten kpiarski uśmiech, którym zostałam obdarzona. - Znowu ty. Mówił ci już ktoś, że jesteś dupkiem? Nie dość, że teraz wyglądam jak wyciągnięta ze śmietnika, to jeszcze się spóźnię. Moje życie to ruina.

- Tylko ty. Cała reszta napalonych dziewczyn pcha mi się do łóżka. Ale spokojnie, jestem cierpliwy, na ciebie mogę poczekać chwilę dłużej. -Parsknęłam śmiechem, kręcąc z niedowierzaniem głową. Był okropny. Zbyt pewny siebie, z wygórowanym ego. Nowy Matthew. - Możesz przestać się śmiać i wsiadać? Zwłaszcza, że mam już zielone, i ja też zaraz spóźnię się do pracy. Przez ciebie. Więc szybka decyzja, i tak jedziemy w tą samą stronę.

- Ja nie jadę do klubu. - Zamykam drzwi i wracam na chodnik, ruszając energicznie przed siebie, chociaż nie mam pojęcia gdzie idę. Ford powoli toczy się koło mnie, a Anderson nie zwraca uwagę na innych kierowców, którzy z furią wciskają klaksony.

- Nie żartuj. Wsiadaj.                                                                                                

- Nie żartuję. Nie jadę do klubu.

- Gdziekolwiek jedziesz, większość zaczyna tu pracować o ósmej. Zostało ci piętnaście minut. -  Mam wrażenie, że przez jego twarz przemyka cień uśmiechu, ale już po chwili znika i zastępuje go to samo niewzruszenie. Pocieram dłonią o policzek, przygryzając go od wewnątrz i rezygnacją pakując się na miejsce obok niego. Pisk opon i mocne szarpnięcie sprawiają, że serce podchodzi mi do gardła. - W zasadzie nie przeszkadza mi to, ale wolałbym, żebyś zabrała rękę, bo nie mogę się skupić na kierowaniu. - Wiodę za wzrokiem Matta na swoją dłoń, która kurczowo trzyma się jego nadgarstka i uniemożliwia mu zmienienie biegu. Zabieram ją jak poparzona i kładę na torebce. - Gdzie?

- Ulica Petersburgskaya.

Drogę przemierzamy w milczeniu, aż w końcu dojeżdżamy przez wskazany mi w rozmowie przez uprzejmą sekretarkę. Matt pochyla się w moją stronę, również mierząc go wzrokiem.

- To tu? - Widzę, że na usta ciśnie mu się jeszcze kilka pytań, ale milczy, zachowując powagę i prostując się, a ja przez chwilę mam wrażenie, że patrzy na mnie z wyższością. - Zdecydowałaś się pracować tu dlatego, że musiałabyś mnie widywać codziennie tam?

- Nie schlebiaj sobie. - Burczę, wysiadając i rzucając mu jeszcze przez szybę ciche dzięki za podwiezienie. Przez chwilę mam ochotę zawrócić i nie schlebiaj sobie zamienić na oczywiście, że to przez ciebie, ale nie decyduję się i znikam z zasięgu jego wzroku za szklanymi drzwiami potężnego gmachu korporacji. Nienawidzę korporacji

__________

To tak - no skooooro się już zalogowałam. Dla Li i Benona, za te 4 dni <3