2| jak leci?

- Naprawdę, poradzę sobie. Idź już, bo się spóźnisz. – Łukasz spogląda na mnie z powątpiewaniem, ale uśmiecham się do niego pokrzepiająco, zamykając drzwi przed nosem i wracając do łóżka, które zatrzymało jeszcze pod kołdrą resztki względnego ciepła. Gdzieś koło jedenastej budzi mnie dzwonek do drzwi. Niechętnie wyglądam zza kołdry, nasłuchując czy czasem Agnieszka nie ruszyła do drzwi, ale po chwili orientuję się, że na dziewiątą miała umówione spotkanie i powinna od dobrych dwóch godzin być na miejscu. Nie spoglądam przez wizjer, przeciągle ziewając podczas otwierania. Wita mnie ponure Priwjet, kak dieła? a moje skonsternowanie malujące się na twarzy pokazuje najprawdopodobniej wszystko, co mogłabym w tej chwili powiedzieć.

- Ty.

- Ja. – Odpowiada mi silny, amerykański akcent. – Natomiast ty mogłabyś odbierać telefony od zestresowanego brata, bo następnym razem nie przyjadę.

- Co ty tutaj w ogóle…?

- W okolicy byłem, a twój zesrany ze strachu brat, bo przecież małej siostrze mogło się coś stać, zadzwonił do mnie z prośbą, nie, z błagalnymi modłami, żebym zajrzał, czy jeszcze oddychasz.

- Jak widać. – Najeżam się, marszcząc brwi. – A teraz możesz iść. – Po polsku dodaję jeszcze do diabła, starając się zamknąć drzwi, ale wkłada buta pomiędzy nie a framugę i słysząc zaraz, zaraz już wiem, że ten poranek nie będzie należał do najprzyjemniejszych. Bezceremonialnie wchodzi do mieszkania, rzucając torbę treningową w kąt i brudząc butami podłogę na całej długości od przedpokoju do kuchni. Nie prosi mnie o żadną herbatę i kawę, po prostu wypija moją, przygotowaną wcześniej przez Agę. Włącza wieżę stereo i siada wygodnie na krześle.

- Matthew, poważnie, idź już.

- Spokojnie, nerwowa się zrobiłaś. – Uśmiecha się, ale nawet na niego nie spoglądam, wkładając beżowy, stary sweter. Zbieram okruchy z blatu, wysypując do zlewu, a cisza panująca między nami w ogóle mi nie przeszkadza. To jest ta sama, przyjemna cisza, która towarzyszyła nam dwa lata temu. Słyszę jak wstaje, ale nie odwracam się w jego stronę, opierając o blat i wyczekując odgłosu zamykanych drzwi. Nic takiego nie następuje, za to czuję jego zdecydowany uścisk na ramieniu. Odwraca mnie w swoją stronę, a ja spoglądając na jego twarz mam wrażenie, że przez chwilę widzę tego dawnego Matta. Prawdziwego. Po chwili jednak jego oczy przybierają na nowo, kolejny raz odcień obojętności. – Późno się zrobiło. – Jego kciuk wędruje w stronę prawego kącika moich ust, nieznacznie podciągając go do góry, powodując powstanie marnej imitacji uśmiechu. Strącam jego dłoń, wymijając i ruszając do przedpokoju. Otwieram drzwi na oścież, stając w przejściu i ruchem ręki zachęcając go do opuszczenia mieszkania.

- Cóż, do zobaczenia w pracy. – Mruknął, zatrzymując się obok mnie i mierząc chłodnym spojrzeniem. Nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia, zwłaszcza że osoba stojąca przede mną wydała mi się wyjątkowo obca, chociaż tą twarz poznałabym nawet na drugim końcu Rosji. Nawet nie zapytałam, skąd wie, że będę pracować w ich klubie, bo znałam doskonale psychologiczne zdolności Matta, dzięki którym osoba potrafiła wypaplać wszystko, czy tego chciała czy nie. Po dwóch latach spędzonych w jego otoczeniu mogłam się zaliczyć do zaszczytnego grona tych nielicznych, którzy byli na tą jego wątpliwą zdolność uodpornieni. Odwróciłam wzrok w stronę klatki schodowej, niecierpliwie przestępując z jednej na drugą nogę. A chwilę później siedziałam przy laptopie, wertując oferty pracy i nieruchomości do wynajęcia. Spędziłam tak dobre cztery godziny, umawiając się telefonicznie na kolejne rozmowy kwalifikacyjne, dopóki do mieszkania nie wpadł Łukasz, rozrzucając wszystko dookoła siebie i wrzeszcząc na mnie jak opętany, że ja to tak zawsze, jestem nieodpowiedzialna i w zasadzie to mogłabym nie mieć telefonu, bo jak człowiek chce, to i tak się do mnie nie dodzwoni.

- Jutro mam rozmowę kwalifikacyjną.

- Co? Jaką rozmowę? A co z pracą w klubie?

- To byłaby naprawdę głupia decyzja, gdybym postanowiła tam pracować.

- A możesz mnie uświadomić, jaki jest tego powód? – Złożył ręce na piersiach, niecierpliwie potupując stopą, jak to w zwyczaju miał nasz ojciec.

- Ten powód obudził mnie dzisiaj rano, w drodze do pracy, kalekim priwjet, kak dieła.