5| bo przecież nie o nas

- W korporacji? Przecież ty nienawidzisz korporacji.

- Może być ciekawie. - Wzruszam ramionami, podwijając nogi i robiąc mu miejsce na drugim końcu sofy.  Za oknem nasila się wiatr i słychać nadciągającą burzę. W szybę sieka deszcz i wiem, że powinnam się już zbierać, ale w taką pogodę ciężko jest wyjść z przytulnego, ciepłego mieszkania i zostawić niedopitą, najlepszą pod słońcem herbatę, zrobioną jak za dawnych czasów.

- No tak, siedzenie w boksie jak dla konia, pulchny facet z bujnym wąsem pod nosem tuż obok... To jest to, co dodaje smaczku życiu. - Prycha, a ja ewidentnie czuję się dotknięta. - Nie musisz rezygnować z pracy w naszym klubie tylko dlatego, że ja w nim jestem.

- Mówiłam ci już, że to nie z twojego powodu.

- Jasne, mówiłaś, a ja się ciągle zastanawiam, czy próbujesz wmówić to sobie czy mnie.

- Na mnie już czas. - Wstaję i ruszam do kuchni, wstawiając kubek do umywalki.

- Zawiozę cię. - Nie oponuję, byłabym skończoną wariatką odmawiając i w panice szukając taksówki, z piorunami rozświetlającymi mi niebo nad głową. Zarzucam kurtkę i wychodzę na klatkę schodową, czekając aż Matthew zamknie drzwi.  Wychodząc z budynku uderza w nas potężny wiatr, a ulica wygląda na całkowicie opustoszałą. Samochód stoi po drugiej stronie jezdni, a ja muszę się przytrzymać rękawa Andersona, żeby wiatr nie pchnął mnie do tyłu.  - To był głupi pomysł. Wracamy! - Krzyk Matta ginie pomiędzy hukiem grzmotu, ale ja ruszam przed siebie, żeby cofnąć się o kilka kroków, w momencie gdy  uderza we mnie kolejna porcja silnego podmuchu. Od konfrontacji mojego tyłka z podłożem ratują mnie tylko silne ręce Andersona, który pociąga mnie z powrotem w stronę jego budynku. Ponownie wpadamy na klatkę, przemoknięci do szpiku kości, a jedyne co jestem w stanie zrobić to bezradne spojrzenie za szybę i wbiegnięcie po schodach tuż za siatkarzem. - Chodź. - Wchodzę do jego sypialni, a on wygrzebuje z szafki czysty ręcznik i swoją koszulkę, podając mi. Dosłownie na chwilę zastyga nieruchomo i przygląda się mojej twarzy, a ja kompletnie nie wiem, o co mu chodzi. - Ładnie ci z tym rozmazanym makijażem. - Przeciąga kciukiem po moich wargach, rozmazując mi szminkę. - Jak za dawnych czasów. - Moje oczy wzrastają do wielkości pięciozłotówki, bo faktycznie wiem o jakie sytuacje mu chodzi i nie wierzę, że odważył się o tym wspomnieć. Marszczę brwi i gryzę się w język, żeby nie powiedzieć czegoś czego bym żałowała. Jego twarz ponownie pochmurnieje, mija mnie i wychodzi z pokoju, rzucając jeszcze zimnym: - Łazienka na wprost, na końcu przedpokoju.

Przez dobre pięć minut stoję w miejscu, normując oddech, bo mam wrażenie, że jeszcze chwila, a para zacznie mi buchać z uszu, jak w każdej porządnej kreskówce.  Odliczam od dziesięciu do jednego i wychodzę z pokoju, przemykając wzdłóż korytarza w stylu upiora z opery, ledwo zauważalna. Biorę szybki i gorący prysznic, a wychodząc spod prysznica omal nie zabijam się na śliskich kafelkach. Przez chwilę rozważam ubranie swojego mokrego podkoszulka, zamiast jego koszulki, ale w ostateczności wrzucam na siebie czarny t-shirt i ściągam jego bokserki  z suszarki, które dla mnie są jak spodenki prawie do połowy uda.  Od razu po wyjściu z łazienki dobiega mnie Daydreaming w wykonaniu Dark Dark Dark, którego słuchaliśmy zawsze, gdy któreś z nas wpadło w melancholijny stan lub miało gorszy dzień. Siadam niepostrzeżenie na krześle w kuchni, przed parującą herbatą i przyglądam się jak Matthew miesza coś w garnku, nucąc piosenkę pod nosem, całkowicie nieświadomy mojej obecności zaraz obok, ze zrelaksowanym wyrazem  twarzy, który znika jak ręką odjął na mój widok.

- Przestań się w końcu do mnie zakradać.

- Co? Przecież tego nie robię! Z wyjątkiem tego razu.

- Trzy lata temu robiłaś to notorycznie i nawet sobie nie wyobrażasz, jak przez ciebie skakało mi ciśnienie.

- Nie przeze mnie, a na mój widok.  - Uśmiecham się pod nosem, przypominając każdy z tych razów, jak przestraszony łapał się w okolicach serca, lub cofał, wpadając na coś, zrzucając to i obijając, bądź tłukąc.

- Z pewnością. - Burczy w odpowiedzi, a ja wzdycham cicho, opierając policzek o dłoń i pozwalając włosom, żeby zakryły moją twarz i gorzki uśmiech, na tamto wspomnienie i widok obecnego Matta. - O czym myślisz?

- O niczym. - Bo przecież nie przyznam się, że o nas.

~*~

Suprajs! Mimo że to już 7, to oby ten rok był dla Was najwspanialszy cukiereczki.