10| Znaki na autostradzie mówią, że jesteśmy blisko

To chyba najdłuższy rozdział dotychczas. Dajcie znać, czy wolicie takie, czy krótsze. Napiszcie też, czy słuchacie muzyki, którą dodaję, czy jest ona kompletnie zbędna. W dzisiejszej piosence jestem zakochana. I do następnego!      
   

  ♥

            Tydzień siedzenia w jednym pokoju. Tydzień telefonowania i rozsyłania CV, bo praca w korporacji to jednak nie to. Tydzień nieustannej muzyki, nawet w nocy, byle tylko się nie zastanawiać, nie myśleć. Tak bardzo pragnęła chociaż na chwilę się oderwać od rzeczywistości, że momentami odpływała gdzieś daleko, nie mając pojęcia ile czasu tak spędza, wpatrzona w miarowo tykający czarny zegar.

           

 - Przecież widziałem, jak na ciebie patrzy. - Adam zaśmiał się, bawiąc się długopisem, który zręcznie wędrował między palcami. Ale jego spojrzenie nie było dla niej wszystkim. Właściwie to mieszał jej w głowie dwa razy bardziej niż słowa. Już sama nie wiedziała, czy  Matthew cokolwiek zrozumiał, czy nadal ją chciał. Czy chciał się nią chwilę pobawić, czerpiąc przy tym nadludzką satysfakcję. Czy chciał jej pokazać, że to on jest górą. Że to on zawsze był górą.

         

   - Wtedy też tak patrzył. I naprawdę wierzyłam, że mnie kocha. - Wymruczała, zagryzając wargę i opierając nogi o ścianę, odchyliła się na bujanym fotelu najdalej jak mogła. Jej włosy swobodnie falowały, gdy powoli się bujała. Do przodu i do tyłu. Do tyłu. Do tyłu. Zawsze do tyłu. Jak z krokami. Odkąd tu przyjechała, miała wrażenie, że ciągle się cofa. Że znajduje się w jakiejś pieprzonej machinie czasu, zagięciu czasoprzestrzennym.

            - Żałujesz? - Zapytał, na chwilę wstrzymując powietrze. Tego był najbardziej ciekawy. Nigdy mu nie powiedziała, co tak naprawdę się stało. Dlaczego pewnego dnia pojawiła się u boku Igora w drzwiach ich domu. Dlaczego uśmiechała się do wszystkich. Uśmiechała się na pozór, bo wyraz jej oczu był niezmieniony. Żadnych uroczych zmarszczek w kącikach.

            Odwróciła twarz w jego stronę, przez chwilę ważąc słowa.

            - Nie. - Starała się zabrzmieć swobodnie, ale jej głos znacząco zadrżał, a przez twarz przeszedł cień niepewności. Za dużo się wtedy wydarzyło. Za dużo w zbyt nieodpowiednim czasie. Kiedy oni potrzebowali siebie i nie potrafili się sobie wzajemnie oddać. - On był wtedy strasznie zaborczy, zresztą ciągle taki jest. Wtedy chciałam, żeby się zmienił.

            - Zmienił się? - Pokręciła przecząco głową, ironicznie się uśmiechając. Już pierwszego dnia, gdy pojawił się w drzwiach jej mieszkania, to zrozumiała. Zobaczyła tą samą osobą, co kilka lat temu. - Chciałabyś, żeby się zmienił?

            Westchnęła.

            - Tak.

            - Ale jednak nie wyjechałaś. Dlaczego? - Ostatni raz się odepchnęła, po czym jej stopy ponownie spoczęły na podłodze. Myśli, które teraz się kotłowały, nachodząc jedna na drugą, więzły gdzieś w gardle, nie chcąc byś wypowiedziane na głos. Spojrzała na Adama, który nie ruszył się ani o milimetr, jakby czekając z niecierpliwością na każdą kolejną odpowiedź. Ale tym razem, w odpowiedzi uśmiechnęła się jedynie znacząco, zostawiając ten niedopowiedziany fragment tylko dla siebie. Fragment o obecności, poczuciu bezpieczeństwa.

            Skrzywiła się, przepychając między dziewczynami, które twarze miały wymalowane w barwach Zenitu Kazań. Gdzieś z końca boiska Maxim Mikhailov puścił do niej oczko, a ona uśmiechnęła się nieznacznie, gdy dziewczyna przed nią złapała za przedramię swoją koleżankę, z podnieceniem szepcząc, że właśnie Mikhailov zwrócił na nią uwagę. Zerknęła przez ramię, czy Adam nadal za nią idzie, ale jedyne na co napotkał jej wzrok, to wielki billboard z uśmiechniętymi zawodnikami klubu. Odwróciła się gwałtownie, trochę zdezorientowana, a trochę wystraszona, pośród tłumu obcych ludzi.

            Spojrzała nerwowo na dwa bilety, które wymięła, kurczowo ściskając w dłoni, po czym ponownie się rozejrzała. Wyglądał idiotycznie, uśmiechając się do wszystkich po drodze i górując nad nimi co najmniej o głowę, jakby był jednym z zawodników, tylko na urlopie.

            - Wystraszyłeś mnie. - Parsknęła, składając ramiona na piersi i mrużąc oczy. W odpowiedzi Adam potrząsnął jej przed twarzą dwiema butelkami wody mineralnej i ze śmiechem pociągnął za ramię w stronę ich miejsc.

            Przez cały mecz chyba tylko ona namolnie wpatrywała się w reflektory, konsekwentnie omijając wzrokiem boisko, bo gdy tylko odważyła się na nie zerknąć, jej wzrok wędrował wyłącznie w kierunku jednego punktu, podążając za nim krok w krok. Gdy w końcu sędzia zagwizdał przerwę, zerwała się miejsca, przepychając w stronę wyjścia, zanim siatkarze zdążyli zejść z boiska.

            Kompletnie nie miała pojęcia, jak dostała się do toalety. Jedyne co pamiętała, to jak odbijała się od ściany do ściany, w końcu wpadając do chłodniejszego pomieszczenia. Zamknęła się w jednej z kabin, opuszczając deskę i siadając na niej. Zgięła się w pół, opierając czoło o kolana i wplatając palce między włosy. Kafelki podłogi falowały jak wzburzone morze. Czuła się, jakby miała chorobę morską, walcząc z mdłościami. Chwilę później opierała się o umywalkę, patrząc na białą jak porcelana twarz. Zwilżyła dłonie zimną wodą, przykładając do policzków.

            Nieznacznie otrzeźwiała. Wyszła z toalety, kierując się w stronę wyjścia z budynku. Potrzebowała pooddychać świeżym powietrzem i poczuć wiatr, który rozwieje na chwilę jej włosy, chłodząc. Nie martwiła się tym, że na dworze jest chłodno, a ona zostawiła swoją kurtkę na sali. Czuła, jakby miała nogi z waty, a każdy kolejny krok sprawiał jej coraz większą trudność. Jedyne, czego w tej chwili potrzebowała, to podmuch wiatru. Potrzebowała tego cholernego wiatru.

            - Myślałem, że cię nie złapię, tak szybo wyszłaś z sali. Wszystko gra? - Maxim zbliżał się do niej znacznie szybciej niż zazwyczaj. A może jej się tylko wydawało? Wydawało tak samo jak to, że lampy dają znacznie mocniejsze światło niż zwykle, zmuszając do mrużenia oczu. A może nawet jej się wydawało, że stoi przed nią Maxim. A przecież on nie mógł tam być, siatkarze mieli swoją strefę. Nie mógł.

  

          Poczuła powiew na swojej twarzy i gwałtownie otworzyła oczy, natychmiastowo je mrużąc, od światła. Na przeciwko niej kucały dwie dziewczyny, wachlując twarz zeszytami. Wokół zebrała się już kilkoro ludzi, a kolejnych kilku wyszło z sali, zaalarmowanych tworzącym się zbiorowiskiem.

  

          - Chyba mamy kłopot, dziewczyno. - Alicja burknęła coś niezrozumiale, próbując wstać. - Poczekaj, lepiej zaniosę cię do naszego lekarza.

  

          - Nie trzeba. Już mi lepiej. - Sapnęła, odpychając dłonie Maxima, który próbował wziąć ją na ręce. Rozglądnęła się dookoła, a na policzki wpłynął czerwony rumieniec zażenowana w obliczu tych wszystkich par oczu, skierowanych właśnie na nich.  Uśmiechnęła się skrępowana, łapiąc za umięśnione ramię Maxima i pozwalając mu odprowadzić się do lekarza. - Tylko nic nikomu nie mów, proszę. - Mikhailov spojrzał na nią sceptycznie, ale posłusznie pokiwał głową.

~*~

   

         Podciągnął kolano do klatki piersiowej i rzucił pytające pytanie Maximowi, który z kwaśną miną zaczął rozgrzewać kolana obok niego. Atakujący wzruszył jedynie ramionami, rozglądając się po sali. Matthew powiódł wzrokiem w tym samym kierunku. Jej miejsce było puste i sam Adam wiercił się niespokojnie na swoim, rozglądając dookoła siebie. Jego wzrok ponownie spotkał się z Maxima, który przejechał palcami po ustach i je nieznacznie obrócił, jakby zamykał kłódkę. I właśnie ten znak powiedział mu wszystko, a nawet jeszcze więcej. Do końca przerwy zostało jeszcze siedem minut. Siedem długich, wystarczających minut. Wstał gwałtownie i ruszył ku wyjściu.

          

         W momencie, gdy z rozmachem otworzył drzwi, lekarz świecił jej po oczach. W pomieszczeniu zapadła znacząca cisza i dopiero po dłuższej chwili lekarz cicho odchrząknął, odchodząc do biurka i grzebiąc w wysokiej stercie papierów, chociaż to było bardziej niż widoczne, że niczego nie szuka. A Alicja poczuła się jak jedyna osoba na polu bitwy. 

            Nie odezwał się ani słowem, czekając na wyjaśnienia. Czekając, chociaż był przekonany, że ona nic mu nie powie. Była nieustępliwa, wyprowadzając go z równowagi. Broniła się przed jego pytaniami na wszelkie możliwe sposoby, zmieniała temat, jakby to była jej ostatnia deska ratunku. Uparta jak zawsze, patrzyła się prosto w jego oczy. Trochę wyzywająco, a trochę ze strachem. Uśmiechnął się ironicznie, opuszczając pokój i kierując się w stronę sali. Jej kroki, tuż za nim, rozbrzmiały chwilę później.

            - Nie mów mu. - Ruszyła za nim. Nawet nie drgnął, nieustępliwe stawiając kolejne długie kroki. Podbiegła i złapała go za nadgarstek, zagradzając drogę. Jej dłoń, zaciśnięta w pięść, oparła się gdzieś w okolicy jego brzucha, który natychmiastowo spiął, bezwiednie. Reagował na każdy jej najmniejszy dotyk, chociaż tak bardzo nie chciał dać tego po sobie poznać. Kącik jego ust, układających się w cienką linię, delikatnie zadrgał. - Proszę. - Dodała.

            Złapał jej nadgarstek, mocno oplatając go swoimi długimi palcami. 

            - Co ty robisz, co? - Wycedził. Jego knykcie nieznacznie pobielały. Syknęła z bólu, a on natychmiast rozluźnił uścisk. - Dowiem się. Wszystkiego. 

            Jego słowa zabrzmiały trochę jak obietnica, a trochę jak ostrzeżenie.

            - Dlaczego ciągle to robisz, co? - Była święcie przekonana, że nie odpowie jej na to pytanie. Jego wzrok, omiatający jej osobę, sprawiał że czuła się nieswojo. Nie mogła powiedzieć, że jej to przeszkadzało. Dawno nie czuła się w ten sposób pod wpływem jedynie czyjegoś wzroku, a on potrafił sprawić, że w jednej sekundzie jej policzki się zaróżowiały, a chwilę później bladły, przyjmując barwę niemal porcelanowej bieli. 

            Wstrzymała oddech, a po jej ciele przeszedł przyjemny prąd, gdy Matthew zbliżył swoją twarz do jej, i omiótł oddechem jej policzek. 

            - Nie bądź naiwna. - Szepnął. Jej rozszerzone źrenice nieruchomo utkwione były w jego, jakby na coś czekając, na kolejny ruch. Który sprawiłby, że czas się na chwilę zatrzyma. Pozwoli delektować tą chwilą. Jednak nic takiego nie następowało. Stali w połowie korytarza, wpatrując się w siebie. I tylko oni byli świadomi tego, co działo się w środku i że to dobiega końca.

            Gwizdek sędziego brutalnie wdarł się między nich.

            Puścił jej nadgarstek, zostawiając pośród wszystkich niewypowiedzianych pytań. I pragnień, które nie mogły ujrzeć światła dziennego.