11| Nie myśląc ile to kosztuje

            Wiem, że macie problem z łączeniem pewnych rzeczy, niektórych nie rozumiecie. Ale ja tak piszę, staram się Wam kreować ich świat, który będziecie mogły interpretować na swój sposób. Nie lubię pisać tak, że od razu wszystko wiadomo. To było by zbyt przewidywalne i pewnie trochę nudne, nie sądzicie?

Z doświadczenia wiem, że najlepsze odcinki wychodzą, kiedy jest mi źle.

 

            - Świetnie. - Burknęła, gdy jej łokieć zsunął się z blatu, a nadgarstkiem przewróciła wysoką szklankę, obijając jej brzeg. Reszta czerwonego Cosmopolitana rozlała się po blacie. Kelner spojrzał na nią trochę pobłażliwie, a trochę współczująco. - Zapłacę za to. - Chłopak pokręcił przecząco głową, twierdząc że mają margines strat i jakoś to przepchnie. Alicja uśmiechnęła się wdzięcznie, opierając brodę na wewnętrznej stronie dłoni i rozglądając się dookoła. Na podłużnych kanapach Mikhailov leżał z głową odchyloną do tyłu i rozchełstaną koszulą, a kilka jego kolegów nachylało się nad nim i wyciągając kciuki mocno do góry, strzelali serię zdjęć z coraz głupszymi minami.

            Odwróciła się w drugą stronę, gdy poczuła mocne klepnięcie na ramieniu. Mężczyzna, z lekko zamroczonymi oczami, siadł z impetem na krześle barowym obok niej, nie spuszczając nawet na moment swojego wzroku. Wpatrywał się tak w nią przez dłuższą chwilę, co jakiś czas nieznacznie przysuwając.

            - Robi mi się dobrze, na twój widok, skarbie. - Chrząknął, nachylając się w jej stronę. Alicja zmarszczyła nos, odchylając się nieznacznie do tyłu. Swąd alkoholu, który bił od tego człowieka, mógłby powalić nawet ją na kolana. Kelner odszedł kilka kroków dalej, żeby obsłużyć klientów i poczuła się osamotniona i bezradna, w obliczu tego mężczyzny. Przysunął się do niej jeszcze odrobinę, ale wyciągnęła przed siebie rękę, nie pozwalając na dalszy ruch.

            - Jeżeli zbliżysz się do mnie jeszcze bardziej, wydłubię ci oczy i wybiję te czarne zębiska. - Mężczyzna nie zdążył zareagować, bo dosłownie zmiotło go ze stołka.

            - Ona żartuje. Nie miałaby tyle siły. - Jego śmiech przyprawił ją o gęsią skórkę. Nie wiedziała, czy mówi poważnie, czy tylko żartuje. Twarz Matta z rozbawionej w jednej sekundzie stężała. Objął mężczyznę ramieniem, a jego uścisk z każdą sekundą się zacieśniał. - Co nie znaczy, że ja bym nie mógł. A tak się składa, że jestem w wątpliwie dobrym humorze.

            - No co ty, koleś, ja tylko żartowałem tak. -  Próbował się wykręcić z jego uścisku, na co nie miał najmniejszych szans. Przez chwilę miała wrażenie, że zaraz usłyszy dźwięk pękających żeber, ale Matthew odepchnął go.

            - Wynoś się stąd i nigdy więcej nie pokazuj. Bo zrobi się nieprzyjemnie.

            - Dobra, dobra! - Przerażony głos mężczyzny rozbił się gdzieś po ścianach umysłu Alicji. Uniósł ręce do góry, powoli wycofując się ku wyjściu, a ostatecznie odwrócił się gwałtownie i chwiejnym krokiem niemal wybiegł z klubu. Powiodła za nim szklanymi oczami, zatrzymując je na drzwiach wyjściowych. Objęła się ramionami, twardo nie pozwalając sobie spojrzeć na niego. Czuła się jak w jakimś kompletnie niezrozumiałym filmie. Z szybką i pokręconą fabułą, która wprawia widza w konfuzję, a kiedy już mu się wydaje, że cokolwiek rozumie, nagle wszystko obraca się o sto osiemdziesiąt stopni, wprowadzając całkowitą dezorientację.

Witam we wnętrzu mojego umysłu.
Tak tu ciemno i nieuczciwie, a ja nie mogę tego ukryć.

            Prawie do krwi zagryzła wargę, walcząc z irracjonalną chęcią spoliczkowania go i szczelnego objęcia ramionami, żeby chociaż przez chwilę poczuć bezpieczne ciepło. Zawsze pojawiał się znikąd, gdy coś szło całkowicie poza jej kontrolą. 

            Wzdrygnęła się, gdy poczuła jego ciepłą dłoń na swoim ramieniu.

            - Spójrz na mnie. - Pokręciła przecząco głową, odpychając jego rękę. Złapała za kurtkę i ruszyła w stronę wyjścia. Musiała jak najszybciej opuścić to miejsce.

            Westchnęła z ulgą, gdy chłodne powietrze owiało jej rozgrzane do czerwoności policzki. Poczuła wilgoć na opuszkach palców, gdy musnęła nimi policzki. Płakała, chociaż z całych sił starała się powstrzymać, pokazać samej sobie, że daje radę, że jest mądrzejsza i doroślejsza o te kilkanaście miesięcy, a tymczasem wszystko wokół pokazywało jej, że jest całkiem inaczej. Że wszystko jest takie samo, ona jest tą samą Alicją, która próbuje walczyć sama ze sobą, zamiast pozwolić sprawom po prostu się dziać. 

             Nałożyła na ramiona kurtkę, którą z całej siły ściskała w dłoni, i ruszając z miejsca, zaczęła się szarpać z zamkiem. Niezrażona, nie odwróciła się nawet, gdy trzasnęły drzwi klubu. Przyspieszyła, zostawiając zamek w spokoju. 

            Złapał ją za ramię, ale próbowała się wyszarpnąć. Jego palce mimowolnie zacisnęły się mocniej, sprawiając jej trochę bólu. Odwrócił ją w swoją stronę, równocześnie popychając na ścianę i uniemożliwiając zrobienie żadnego ruchu. Złapał ją za brodę, zmuszając żeby na niego spojrzała, chociaż starała się uciec wzrokiem w każdą inną stronę.

Noce takie jak ta sprawiają, że się boję
ciemności w moim sercu.
Huraganu.

            Milczał, zaciskając usta w coraz cieńszą linię. Sam nie wiedział co chce teraz powiedzieć. Było tego tak dużo i nic nie było odpowiednie. Nic nie chciało mu się ułożyć w logiczne zdania, pozwolić się wypowiedzieć.

            - Przestań, dobrze? Jestem po prostu skołowana. Nie mam już siły, na tą grę, na to wszystko, rozumiesz? Po prostu nie mam na to siły! - Moc, z jaką wykrzyczała te słowa wprawiła go w dezorientację. Z oczu popłynęły jej kolejne łzy, a duże oczy wpatrywały się z takim rozżaleniem i wyrzutem, że żołądek zawiązał się w ciasny supeł i coś w środku boleśnie zakuło. 

            Przymknął oczy, nieznacznie się nachylając i opierając swoje czoło o jej. Czuł jej oddech na swoich ustach i całą swoją silną wolę poświęcał na to, żeby nie zrobić tego, na co najbardziej miał teraz ochotę.

            - Chyba jestem naiwna i chyba nic nie rozumiem. Dlatego błagam, powiedz coś, bo dłużej tego już nie zniosę. - Szepnęła, zaciskając pięści na jego koszulce, i delikatnie uderzając w jego klatkę piersiową, jakby zabrakło jej siły.

To jest jak garść połamanych ramek,

ale zdjęcie wciąż pozostaje to samo.

                Jego chłodne dłonie wkradły się pod materiał jej koszulki, leniwie wędrując wzdłuż kręgosłupa. Przyciągnął ją do siebie, chowając w swoich ramionach i przytulając twarz do włosów. Pachniała tak samo jak wtedy, dzień przed wyjazdem.

            - Ala... - Mruknął, trącając koniuszkiem swojego nosa jej ucho.  - Ja...

            Chciała go złapać, przytrzymać na chwilę dłużej, gdy jego palce przestały drażnić jej skórę, powodując gęsią skórkę. Zamiast tego stała nieruchomo, nie mogąc zrobić ani kroku, nie będąc w stanie niczego powiedzieć. Niczego, co by go zatrzymało na te pięć sekund dłużej.

            Cofnął się, nie patrząc jej w oczy.

        Starł mokre ślady na jej policzku, a potem wkładając dłonie do kieszeni zostawił ją, znikając w ciemnościach kolejnej uliczki, oświetlonej zimną smugą lampy.  Niedowierzającą, zachwianą.

Łzy na szosie
Woda w moich oczach
Ten deszcz nie zmieni nas
Więc jaki sens jest płakać

            Przyłożyła dłoń do ust, jakby sama siebie chciała powstrzymać przed jękiem, który niechybnie usłyszeliby mieszkańcy kilku sąsiednich bloków.

            Z kieszeni spodni ledwie wyciągnęła komórkę, wystukując jedyny numer, który w tej chwili przyszedł jej na myśl.

            - Przyjedź po mnie,  błagam, przyjedź. - Zaszlochała, starając się w drżących rękach utrzymać telefon.

~*~

            Trzęsła się niczym osika, kurczowo zaciskając palce na pasie bezpieczeństwa. Droga przed nią uciekała w zastraszającym tempie. 

            - Ala, nie możemy ciągle jeździć w kółko. To ci nie pomaga. Nawet cię nie uspokaja. - Adam zatrzymał się na poboczu, kładąc swoją dłoń na jej kolanie. Spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem i burknęła coś niezrozumiałego pod nosem, po czym oparła czoło o szybę, wpatrując się w czarny jak smoła las. - Kiedy ostatnio rozmawiałaś z Igorem? Może powinnaś zadzwonić do niego, może...

            - Nie. - Warknęła zdecydowanie. - Nie kocham go, nie mogę go dłużej krzywdzić.

            - Trochę już na to za późno, nie sądzisz? - Ukryła twarz w dłoniach. - Przepraszam, przepraszam. - Odpiął pas i przyciągnął ją do siebie, pozwalając oprzeć czoło o ramię i doszczętnie je zmoczyć, tak, że czuł chłód bijący od jej łez. Potem odpalił silnik i ruszył przed siebie, żeby przez kolejne godziny, dopóty dopóki niebo się nie zaróżowiło, jeździć dookoła Kazania i pozwolić jej zasnąć na siedzeniu obok.