14| Nie chcę z nikim tańczyć

Słowo za słowem, kartka za kartką. Patrzyła na szybko poruszające się usta Mashy, usilnie próbując skoncentrować się na tym, co mówi. Jej komórka uporczywie wibrowała w kieszeni, więc w końcu odłożyła ją na szafkę. Siadła przy biurku, na przeciwko blondynki i zaczęła wypełniać swoje pierwsze papiery. 

- Jak idzie? - Łukasz wcisnął swoją głowę pomiędzy framugę a drzwi. Jego zaciekawione oczy wodziły od Mashy do Alicji. Co jakiś czas zaglądał na boki, upewniając się, że nikt się nie zbliża.

- Dobrze idzie. Ty też powinieneś iść, trener ci pokaże. - Szatynka wystawiła do niego język, jednym palcem poprawiając okulary na nosie. Ich czarne oprawki sięgały jej prawie do połowy policzka.

- Zrób obiad. Ty już będziesz po robocie, jak ja będę na drugi trening zasuwać, a nie zdążę nic kupić i ugotować. Dobrze?

- Może Adam zrobi. - Wzruszyła ramionami, posyłając mu w powietrzu całusa. Zaśmiała się, gdy siatkarz wywrócił młynka oczyma. Machnął ręką i zatrzasnął drzwi, gdy na korytarzu rozległy się czyjeś kroki.

Godzina. Druga, trzecia, czwarta. I tak dalej, aż do ósmej. Miarowe stukanie długopisu o blat ustało. Masha wzięła ostatni łyk czarnej kawy i rozprostowała zdrętwiałe od siedzenia ciało. Szybko się zebrały i wymieniając kilka uprzejmych zdań, razem opuściły halę. Odetchnęła z ulgą dopiero na świeżym powietrzu, czując jak opuszcza ją podenerwowanie. Zawiązała szalik wokół szyi i uśmiechnęła się na widok blondyna, opierającego się o samochód, z głową odchyloną do tyłu i zamkniętymi oczami.

- Nie śpij, bo cię okradną! - Uśmiechnął się, nadal nie ruszając. Podbiegła do niego i opierając ręce o klatkę piersiową wspięła na palcach, żeby złożyć na jego ustach długi pocałunek. Dopiero wtedy zdziwiony otworzył oczy, równocześnie obejmując ją w pasie.

- Za co to? - Mruknął, nie pozwalając odsunąć się jej ani na krok. Potarł jej policzek kciukiem, a między jego brwiami pojawiła się drobna zmarszczka. - Strasznie blada jesteś.

Wzruszyła nieznacznie ramionami, wyplątując się z objęć i obiegając samochód. Wsunęła się na miejsce, zapinając pas i poganiając Adama. Czuła fale ciepła, które buchały jej w twarz. Niespiesznie ruszyli spod hali, kierując się w stronę najbliższego supermarketu.

~*~

Play. Next. Next. Next. W końcu! Uśmiechnęła się do siebie, powoli poruszając w rytm muzyki. Z kuchni dochodziły przyjemne dźwięki czyjejś obecności, przygotowywania posiłku. Za oknem się rozpadało, a krople deszczu tworzyły taflę wody, swobodnie spływającą po oknie. Ekran laptopa rozświetlił się i z głośników wydobył się odgłos przychodzącego połączenia na Skype. Zarzuciła na siebie przyduży sweter i usiadła na krześle, podwijając jedną nogę i siadając na niej. Jedno szybkie spojrzenie pozwoliło na to, żeby serce podeszło jej do gardła. Matt Anderson dzwoni... Nie mogła w to uwierzyć. Nie potrafili ze sobą porozmawiać w cztery oczy, a co dopiero w ten sposób. Przez chwilę się wahała, ale gdy tylko Adam pojawił się w futrynie drzwi ona odrzuciła połączenie, z hukiem zamykając laptopa.

- Gotowe głodomorze. - Uśmiechnęła się do niego niepewnie. Nie chciała nic przed nim ukrywać, a z drugiej strony wiedziała, jaka będzie jego reakcja. To było aż nadto przewidywalne i przerażało ją.

Zarumieniła się na myśl tego, co poczuła, widząc te kilka prostych słów. Korciło ją, żeby ponownie otworzyć laptopa i... Wstrząsnęła głową,  jakby chciała pozbyć się natrętnych myśli. Wstała i pozwoliła złapać się za rękę. Zmarszczyła nos zadowolona, gdy poczuła przyjemny zapach lasagne.

- Muszę cię częściej tak wykorzystywać.

- Jakie wykorzystywać? - Mruknął, podając jej sztućce. Pochylił się i szybko ją cmoknął w szyję. - Ja liczę na coś w zamian! - Uniosła brwi do góry, ale zaśmiała się wesoło.

Przez ciebie chce mi się krzyczeć na całe gardło.
To boli, ale nie będę z tobą walczyć.

Naczynia myła z zawziętością godną podziwu, jakby chciała zmyć z siebie wszystkie wspomnienia ostatnich dni. Dioda laptopa ciągle migała, przypominając jej o tym, że nie został wyłączony i ciągle może tam zerknąć. Chciała zerknąć, w końcu była tylko człowiekiem, czasami zbyt ciekawskim. Podświadomie zdawała sobie sprawę, że w ten sposób sama sobie szkodzi, sama rozdrapuje stare rany, które zdążyły się odrobinę przez te kilka lat zagoić, a teraz otwierają się na nowo, a ból temu towarzyszący wszystko przypomina. Nie chciała się narkotyzować swoimi ranami, znaczyć kolejnych rys w swojej głowie.

- Wiesz co? - Do kuchni wszedł Adam, opierając się o blat tuż obok niej, tak żeby widzieć jej twarz. - Pomyślałem sobie, że powinniśmy coś wynająć, we dwoje. - Gąbka i talerz zastygły w jej dłoniach. Wstrząsnęło nią to potworne uczucie, którego nie potrafiła nawet zdefiniować. Mruknęła coś niezrozumiale, uciekając wzrokiem w inną stronę. - Chciałbym, żeby to między nami zaczęło mieć ręce i nogi. Rozumiesz, prawda?

- Przecież ma. - Odparła w końcu, trochę z rezygnacją. Sama w to nie wierzyła. Adam westchnął bezradnie. Wytarła ręce w ścierkę.

Nie chcę z nikim tańczyć
Tańczyć z nikim, tańczyć z nikim

Ruszył za nią, gdy opuściła kuchnię. Zatrzymał ją w połowie salonu, łapiąc za nadgarstek i zmuszając do spojrzenia na siebie. Usta miał zaciśnięte w cienką linię. Był zawiedziony, rozgoryczony, może trochę zły.

- Tak ma to wyglądać? Już zawsze? Ja, ty i kilka innych osób między nami?

- Adam, proszę cię, nie zaczynaj znowu. Przecież doskonale wiesz, jaka jest moja sytuacja. Mam męża, który w dodatku jest twoim bratem. - Dobitnie zaakcentowała ostatnie zdanie, bezwiednie dając mu do zrozumienia, że na nic więcej nie może liczyć. - Nie mogę ci gwarantować nic więcej. Na razie.

Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Przez chwilę zobaczyła ten błysk w oku i zanim się obejrzała, została przygwożdżona do ściany. Wpił się gwałtownie w jej usta, miażdżąc je swoimi, ale nie zareagowała. Była bierna i poddała się jego zachciankom. Jakby chciała się usprawiedliwić i zagłuszyć wyrzuty sumienia, które ją obwiniały o to, co się z nim dzieje, jaką krzywdę robi mu w rzeczywistości. A przecież ona nigdy nie chciała pogrywać z jego uczuciami.

~*~

Westchnęła cicho, spoglądając na latarnię, rozświetlającą pobliską okolicę. Słyszała jego spokojny oddech i czuła ramię, którym zaborczo przyciskał ją do siebie. Czuła, że się dusi. Z minuty na minutę coraz bardziej ogarniała ją panika. Wyswobodziła się z uścisku, prawie go budząc. Narzuciła na siebie szlafrok i na palcach wyszła do salonu, zamykając za sobą drzwi. Z drżącymi dłońmi usiadła przy stole i zaczęła stukać paznokciami o blat. Powiodła wzrokiem po obrazach na ścianie i zatrzymała go na srebrnym zegarze, który swoimi czarnymi wskazówkami pokazywał godzinę dokładnie dwunastą piętnaście.

- Ty głupia krowo. - Mruknęła do siebie, otwierając laptopa. Przygryzła paznokcie, gdy zobaczyła zieloną kropkę przy jego nazwisku. Odchyliła się powoli do tyłu i rozejrzała dookoła, sprawdzając czy nikt jej nie podgląda. Poczuła się jak oszustka. Potarła ze zmęczenia twarz. Była wyprana emocjonalnie.

Dzwoni...

Chwilę potrwało, zanim odebrał. Pochylił się w stronę ekranu, niedowierzając w to co widzi. Przez tą sekundę mogła czytać z jego twarzy jak z otwartej księgi. Usiadł, nie odzywając się. Ona też nic nie powiedziała. Dokładnie tego się spodziewała. Że nie będą potrafili ze sobą rozmawiać. A może po prostu nie wiedzieli, co mogliby sobie nawzajem powiedzieć.

'Matthew, natychmiast wracaj do łóżka. Nie mam zamiaru zaspać rano.' Nie rozpoznała głosu, który niewyraźnie przebił się z głośników, pośród szumów.

'Alice...' Miał zaspany głos. Spanikował.

'Muszę kończyć'. Odparła zrezygnowana i nie czekając na reakcję z jego strony rozłączyła się, a zaraz po tym wylogowała. Wyłączyła laptopa i cicho go zamknęła. Jeszcze dobre dziesięć minut siedziała w ciemnościach, zanim wstała i wślizgnęła się na miejsce obok niego. Naciągnęła kołdrę po samą szyję i przycisnęła twarz do boku Adama, rękoma obejmując w pasie. Ty hipokrytko.

Nie chcę z nikim tańczyć
Tańczyć z nikim, tańczyć z nikim poza Tobą