15| Oddychając

▲koniecznie, tworzy atmosferę!

Primo, to wielkie podziękowania i pokłony dla Su, która wspierała mnie przy pisaniu tego odcinka. Su, Tobie to dedykuję, za nieocenioną pomoc w pisaniu. Secundo, to mam nadzieję, że Wam się spodoba. Tertio, naprawdę miło by mi było, gdybyście zostawili opinię. Tyle ode mnie.

Obudziła się z pulsującym bólem w głowie. Czuła na policzku, którym przytulała się do klatki piersiowej Adama, przyjemne ciepło. Mimo wszystko nie chciała wstawać. Jeszcze na chwilę zakryła się po same uszy, ale dźwięk budziku, namolnie wwiercający się w jej umysł, zmusił ją do wstania. Gdy wydostała się delikatnie z jego uścisku, ten jedynie mruknął coś niewyraźnie i obrócił się na bok. Przechodząc obok lustra zatrzymała się na chwilę. Spojrzała na swoje ręce, w okolicach łokci. Z obu stron znajdowały się takiej samej wielkości siniaki. Wielkości palców, które wczoraj Adam zacisnął w tym miejscu. Ale jego uścisk nie był na tyle mocny, żeby mogły postać od tego takie ślady. Wyglądała jak ofiara przemocy domowej. Potarła szybko to miejsce, marszcząc brwi. Założyła na siebie bluzkę z długimi rękawami i narzuciła dodatkowo sweter z luźnym ściegiem. Łyknęła zimnej kawy i zanim którykolwiek z domowników się obudził, ona zdążyła już cicho zamknąć za sobą drzwi do mieszkania.

Pod halę dotarła w miarę szybko, od razu ruszając w stronę biura. Rzuciła torbę na krzesło i odsłoniła rolety. Wyjrzała na sekundę przez okno, obserwując zajeżdżającego na parking Apalikova. Nie ruszyła się z miejsca, gdy skrzypnęły drzwi do jej pokoju.

- Wszystkie dokumenty są na twoim biurku. Te z zeszłego roku będziemy musiały jeszcze przejrzeć. - Gdy usłyszała szczęknięcie zamka, odwróciła się gwałtownie. Jej mina od razu zrzedła. - Co ty robisz?

- Chcę porozmawiać, a jeśli chodzi o to... - Matthew uniósł w górę klucz, obracając nim na strony, po czym schował go do tylniej kieszeni swoich spodni.- ... to nie chcę, żebyś mi uciekła. Znowu. - Dodał. Zamilkł na chwilę, jakby ważąc słowa i zastanawiając się, jak odpowiednio ubrać w nie swoje myśli. Nie spuszczał z niej wzroku, licząc na jakąkolwiek reakcję. - Chciałbym, żebyś wiedziała, że to co wczoraj usłyszałaś, to kompletnie nie jest tak, jak zapewne sobie pomyślałaś.

- Mam rozumieć, że nie było wczoraj u ciebie żadnej kobiety? Nikogo w twoim łóżku, zgadza się? - Sarknęła, uśmiechając się, ale bez krzty kpiny czy pretensji w głosie, całkiem szczerze, co nawet ją zaskoczyło.

- To nie całkiem tak...

- Hej. - Przerwała mu gwałtownie, nie pozwalając powiedzieć nic więcej. - Przecież nie musisz mi się z niczego tłumaczyć. Nie mam prawa mieć o to pretensji. Ty po prostu żyjesz swoim życiem, a ja swoim, prawda? - Zamknął delikatnie rozchylone usta, które układały się jeszcze z poprzedniej odpowiedzi. Włożył dłonie do kieszeni i nieznacznie przekrzywił głowę w bok. - Ale myślę, że moglibyśmy... No wiesz, coś nas kiedyś łączyło, udawanie że się nie znamy nam nie wychodzi... Myślę, że możemy zostać przyjaciółmi. Prawda? - Zdążyła się kilkakrotnie zająknąć, a jej twarz oblał rumieniec.

- Jasne. - Bąknął, a kąciki jego ust zadrżały w ledwo widocznym, ironicznym uśmieszku. - Przyjaciółmi. - Powtórzył, jakby chciał, żeby zrozumiała, jak to irracjonalnie zabrzmiało, przynajmniej w jego odczuciu. Nie wyobrażał sobie zostać przyjacielem kobiety, której zapach skóry znał na pamięć. Wiedział, gdzie ma na niej swoje wrażliwe miejsca, dokładnie znał smak słów i potrafił wyczytać z jej twarzy każde emocje. A teraz widział, że ewidentnie na przyjaźń z jej strony nie może liczyć. Byłaby to może marna imitacja dobrego koleżeństwa, ale na pewno nie przyjaźń. Bo na przyjaciela nie reaguje się w taki sposób, w jaki oni reagowali na siebie.

- Powinieneś już iść. Zaraz zaczynasz trening i przyjdzie Masza, a ja będę się tłumaczyć, dlaczego siedzimy tu zamknięci. - Oparła się o biurko, kiwając głową, jakby chciała dodać mocy swoim słowom. Matthew odchrząknął i wyciągnął kluczyk od drzwi. Przez chwilę podrzucał go w dłoni, żeby ponownie przenieść swój wzrok na Alicję.

- Wiesz co? Nie ma mowy.

- Nie rozumiem?

- A ja myślę, że doskonale rozumiesz. - Podszedł do niej spokojnym krokiem. Nachylił się nad nią, opierając obie dłonie o biurko i tym samym unieruchamiając ją między nimi. Usłyszał jak jej oddech przyspiesza i delikatnie się uśmiechnął. Złapał ją za podbródek, zmuszając żeby spojrzała na niego swoim płochliwym wzrokiem. Jej źrenice powiększyły się dwukrotnie. Widział, jak na nią działa i piekielnie mu się to podobało. - Nie będziemy żadnymi przyjaciółmi. - Musnął jej usta swoimi, równocześnie obejmując ją ramieniem w pasie i mocno do siebie przyciskając. Przygryzł jej dolną wargę, w odpowiedzi usłyszał ciche mruknięcie. Jego dłonie przesunęły się po udach w górę. Ścisnął jej pośladki, zmuszając żeby oplotła go nogami w pasie i posadził na biurku. Całował ją jak nigdy wcześniej. Smakował na nowo jej rozchylonych ust, pieszcząc podniebienie swoim językiem, a ona dawała mu na to ciche przyzwolenie. Poczuł, jak jej palce wsuwają się w jego włosy, a druga dłoń wędruje na kark. Nogami, którymi go oplotła, przyciągnęła jeszcze bliżej. Zachłannie, brała wszystko, co jej dawał.

...i uświadom sobie, że ta sytuacja prowadzi donikąd.
Ponieważ udajesz twardego całkowicie straciłam kontrolę.

Więc proszę zrozum, że jeśli bym mogła
I jeśli to nie bolałoby tak bardzo, wiesz, że dałabym ci to wszystko.

Nie chciał przestawać, ale powoli się od niego osuwała, pozwalając na pojedyncze, delikatne muśnięcia. Słyszeli nieubłaganie zbliżające się do nich kroki. Przejechał opuszkami po jej twarzy. Głowę miała lekko odchyloną do tyłu i patrzyła na niego spod przymrużonych powiek, ciężko oddychając,  jakby nie dowierzała w to, co się przed chwilą między nimi wydarzyło. Resztkami silnej woli zmusił się, żeby ją puścić i w ostatniej chwili otworzyć kluczem pokój, do którego wpadła Masza. Na jego twarzy wymalował się grymas niezadowolenia.

- Matthew? A co tu tutaj... Jezu, to metro jeździ jak chce! - Fuknęła. - Nie powinieneś być w szatni? Zmykaj już, później pogadamy. - Wspięła się na palcach i łapiąc go za policzki, złożyła szybki pocałunek prosto na jego ustach. Alicja, odwróciła się do nich tyłem. Miała wrażenie, że jeszcze chwila i będzie zbierać swoją szczękę z podłogi.

- Trzymaj się, przyjaciółko. - Wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo. Nie miała odwagi na niego spojrzeć. Kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwi, opadła zrezygnowana na krzesło, milcząc i kompletnie nie reagując na to, co mówiła Masza. Buzia jej się nie zamykała. Przytakiwała tylko automatycznie głową, przerzucając kolejne dokumenty.

Gdy wskazówki zegara spotkały się o godzinie dwunastej, zatrzasnęła z hukiem segregator.

- Masza, przepraszam, ale ja już dzisiaj nie mogę. - Blondynka skinęła ze zrozumieniem, posyłając jej przed wyjściem całusa. Alicja uśmiechnęła się niewyraźnie i łapiąc w przelocie torebkę, wypadła z biura. Szła prosto przed siebie, pustym korytarzem, nie rozglądając się na boki. Jedyne, czego teraz pragnęła, to chwila spokoju, koc i poduszka. Pierwszy raz pożałowała, że musi wrócić do domu i zastanie tam Adama, który na pewno jej nie odpuści rozmowy.

Poczuła szarpnięcie i ból w okolicach łokcia.

- Zaczekaj. - Próbowała się wyrwać, ale obrócił ją do siebie tyłem, blokując możliwość ruchu swoimi silnymi ramionami.

- Puść mnie. - Przycisnął ją do klatki piersiowej jeszcze mocniej, cierpliwie znosząc jej szamotaninę.

- Przestań, natychmiast! - Syknął. Gdy w końcu zrezygnowana oparła się o niego całym ciężarem, schował swoją twarz w jej włosach, wdychając zapach łopianowego szamponu. Jeszcze przez chwilę jej nie puszczał, bojąc się, że znowu spróbuje mu uciec.

- Nie dotykaj mnie. - Jęknęła. - Jedna do łóżka już ci nie wystarcza?

- Co ty pieprzysz, Alice?

- Raczej kogo ty pieprzysz, Matthew! - Otarła wierzchem dłoni łzy, spływające po policzkach. -  Bawi cię to?

- Ani trochę. - Jego mięśnie żuchwy zacisnęły się, tak samo jak dłoń, którą ją trzymał za nadgarstek. Zbliżył swoją twarz do jej, a ona mimowolnie nieznacznie się odchyliła, obracając głowę w drugą stronę. - Jest różnica, między tym, kogo pieprzę, a z kim się kocham. Kochałem się tylko z jedną osobą. Domyśl się z kim i jak zrozumiesz, to przyjdź. Ja będę czekać. Po tych dwóch latach, kilka dni nie zrobi mi większej różnicy.

Puścił ją i obrzucając ostatnim, wściekłym spojrzeniem , które zaparło jej dech w piersi równie mocno jak to, co przed chwilą powiedział, ruszył w stronę wyjścia, z impetem pchając drzwi i zeskakując ze schodków po dwa stopnie. Drzwi huknęły, aż zatrzęsło pobliskimi oknami, a ona ukryła twarz w dłoniach, cicho łkając.

Oddychała pięć razy szybciej, gdy trzymał ją za rękę. Jej serce niemal eksplodowało. Teraz klatka piersiowa ledwo wznosi się do góry…