17| Nieświadomie rozdzieram cię na kawałki

Trwało to trochę, ale 17 pisała się długo, z pomocą dobrych duszyczek, które pilnowały, żebym tego nie spaprała. Mam nadzieję, że się udało i cieszę się, że tu jesteście, przeżywając wszystko razem z Alą i Mattem.

             

            Obudziła się ze spierzchniętymi ustami, suchością w gardle i bólem w każdym możliwym skrawku ciała. Oddychała ciężko, myśląc jedynie o tym, że nie tak wyobrażała sobie ten poranek, gdy wczoraj zasypiała otoczona jego ramionami, na nowo czując się bezpiecznie. Spojrzała na swoje ręce, całe pokryte sinymi plamami, co na chwilę odebrało jej dech w piersi. Najbardziej niedorzeczne było to, że martwiła się jedynie o to, co mu powie. Opuszkami palców musnęła jego ciepłą skórę, powoli wiodąc nimi od piersi do obojczyka. Uśmiechnęła się, gdy delikatnie zmarszczył nos i przekrzywił głowę na poduszce, rozluźniając uścisk. Jego klatka powoli, w stałym tempie unosiła się i opadała. Wyglądał tak spokojnie, że nie potrafiłaby teraz tego zburzyć. Cicho wysunęła się z pościeli, ubierając porozrzucane dookoła ubrania. Przelotnie spojrzała na swoje odbicie w lustrze, zakładając za ucho opadający na twarz kosmyk włosów. Przez chwilę miętosiła w dłoniach znalezioną kartkę, zastanawiając się czy zostawić mu jakąś informację o tym, że wyszła, ale wróci. Wróci? Sama nie była pewna, widząc wszystkie kolory, których wczoraj jeszcze na próżno by szukać na jej skórze. Przerażała ją sinusoida uczuć, która dotykała ją z każdej strony. Przerażała ją myśl, że znowu będą się wzajemnie krzywdzić, wcale tego nie chcąc. Rozrywać nieświadomie na kawałki.

- Ala? - Drgnęła, przenosząc nieobecny wzrok na niego. Nawet nie zauważyła, kiedy się obudził, wpatrując w nią ze zmarszczonymi brwiami. Uniósł się na przedramionach, pytającym spojrzeniem ogarniając jej postać. Starała się uspokoić, zatuszować drżące wargi i dłonie, które nie mogły sobie znaleźć miejsca. Zauważył.

- Muszę... - Zaczęła, odwracając wzrok, gdy Matthew zaczął kręcić głową, nie chcąc żeby kończyła. Powoli zaczęła wycofywać się z pokoju, z niemym przepraszam na ustach. Usłyszała, jak w pośpiechu zakłada na siebie bokserki. Szarpnęła za klamkę drzwi wyjściowych, które zaraz po tym jak się otworzyły, trzasnęły z impetem o futrynę, gdy wylądowała na nich jego dłoń. Unieruchomił ją między nimi, a sobą. Czuła na karku jego szybki, ciepły oddech.

- Chyba sobie ze mnie, kurwa, żartujesz! - Parsknął. Ogarnęła go widocznie słyszalna furia, nad którą ani przez chwilę nie miał ochoty zapanować. Zbyt długo dusił w zarodku wszystkie pejoratywne uczucia. Oparła czoło o drzwi, bojąc się odwrócić. Miała wrażenie, jakby jej płuca zmniejszyły się kilkukrotnie, jakby tonęła, walcząc o każdy oddech.

Zacisnął swoje długie palce na jej łokciu. Zabolało ją. A on, irracjonalnie, chciał, żeby ją zabolało. Tak samo, jak jego, przez minione lata, tak jak w tym momencie. Żeby poczuła, jak to jest, albo żyć wspomnieniami, albo chwilą obecną, nie myśląc, nie planując, nie móc spojrzeć logicznie w przyszłość, kiedy przeszłość depcze ci po piętach, szepcząc parszywie do ucha. Przeraziło go to.

- Czy z tobą nigdy nic nie może być proste? - Westchnął zrezygnowany, jeszcze bardziej napierając na nią swoim torsem. Przyłożył usta do jej karku, drażniąc krótkie włoski swoim oddechem. Jego dotyk zelżał, a dłoń z łokcia przesunęła się na ramię.

- Jest coś, o czym ci nie powiedziałam. I boję się, bo myślę, że to zmieni wszystko... - Zawahała się, na chwilę wstrzymując powietrze. Perspektywa, że zaraz wyjdzie za drzwi, a on je za nią zamknie i nigdy więcej nie otworzy, napierała na nią z każdej strony. Czuła jak przyspiesza jej puls, w uszach słyszała szum krwi. - Boje się, że nie zrozumiesz, że znowu będziesz na mnie patrzeć tym zimnym, obojętnym wzrokiem. - Odwróciła się w jego stronę, łapiąc za rozgrzane do granic możliwości policzki. Przesunęła wzrokiem od delikatnego zarostu, przejeżdżając kciukiem po dolnej wardze i z żałością spojrzała w błękitne tęczówki. - Dokładnie tak jak teraz. Że nigdy więcej mnie nie dotkniesz, że nie będę mogła cię pocałować, zapominając o wszystkim wokół, bo tak właśnie jest, kiedy znajduję się blisko ciebie. Bo kocham cię tak mocno, że czasami to aż boli.

- To powiedz mi w końcu o co chodzi. Przestań mnie okłamywać i uciekać, bo doprowadzasz mnie do kresu wytrzymałości. - Nie pozwolił odwrócić jej wzroku, gdy chciała przekrzywić głowę na bok. Zdecydowanym uściskiem przytrzymał jej podbródek.

Dostała to, czego inni szukają swoje całe życie, poświęcając na to całych siebie i na ostatek nie dostając kompletnie nic, oprócz tego ciężkiego do zniesienia uczucia i wszechogarniającej pustki. Takiej pustki, jaką ona czuła teraz, wyczuwając w naelektryzowanym powietrzu nadchodzącą emocjonalną burzę.

- Mam męża. - Puścił ją, odsuwając się o krok.

- Co? Adam? Żartujesz? - Pokręcił przecząco głową, z niedowierzaniem.

- Nie Adam. Igor. Jego brat.

- Co? Ale przecież... Jezu. Chcesz mi powiedzieć, że... Kurwa, czy to ma być jakiś żart, czy po prostu bawi cię ta sytuacja? - Przetarł twarz dłonią. - W co ty, kurwa, grasz, co? Lubisz bawić się cudzymi uczuciami? Rozwalać innym życie? - Buzowała w nim wściekłość. Przymknął oczy i złapał kilka głębszych wdechów, żeby się uspokoić. Zdał sobie sprawę, że tak naprawdę chce być wściekły i chce to z siebie wyrzucić. Ale nie chce, żeby celem była ona. Nie chciał w afekcie zrobić coś, czego by później żałował, ale emocje przysłaniały mu trzeźwość myślenia.

- Nie mów tak do mnie! Mówiłam ci, że nie zrozumiesz. Daj mi się przynajmniej wytłumaczyć. - Prawie krzyknęła, robiąc krok w jego stronę, ale tym razem to on się od niej odsuwał, uciekał.

- Wytłumaczyć z czego, co? Z tego, że wskakujesz do łóżka wszystkim facetom, którzy okażą ci odrobinę sympatii? - Wycedził i automatycznie zamilkł, gdy tylko doszedł do niego sens słów. Przez chwilę chciał się wycofać, odwołać to, ale nic nie zrobił, niemo wpatrując się w jej zszokowany wyraz twarzy. W oczy, które pociemniały i z sekundy na sekundę robiły się coraz bardziej szklane.

- Nie wierzę, że to powiedziałeś.

- Powinnaś już iść. Teraz. - Zagryzła wargę, żeby nie wybuchnąć przy nim płaczem i odwróciła się, wypadając z mieszkania. Powietrze, które buchnęło ją twarz i odór miasta na chwilę odebrał jej oddech. Pochyliła się, opierając dłonie o kolana. Miała ochotę się skulić, ale pod naporem wzroku przechodzących ludzi podniosła się i ruszyła w stronę mieszkania Łukasza, czując na mokrych policzkach szczypanie.

Odprowadził ją spojrzeniem dopóki nie zniknęła za rogiem. Zniknęła tak samo szybko jak się pojawiła, a on miał ochotę gryźć swoje ręce z bezsilności. Surrealizm tej sytuacji nadal do niego nie docierał, ani to, że za kilkanaście godzin, kiedy kolejną noc z rzędu deszcz zacznie bić w okna, jej tu nie będzie, żeby ocieplić wszystko, co już w nim praktycznie zamarzło. Wszystko, co było w nim dobre.

Znowu jestem sam widzę, jak mokną serca miast,
jakiś czas może to dawało klimat tym wieczorom,
ale zanim zobaczymy kolor, spłynie tu łez sporo.

I nie musi być cieplej, choć kolejny raz nie grzeją,
problem w tym, że nie mam ciebie, ale kto by tam się przejął...

~*~

Stanęła w drzwiach, błagając o to, żeby nikogo nie było w mieszkaniu. Przekroczyła próg, rozkoszując się ciszą. Jej uwagę przykuł jedynie zapach, który rozchodził się z kuchni. Zapach, który drażnił jej nozdrza. Na ciemnym tle jarzyła się zaledwie końcówka papierosa, a pomieszczenie ginęło wśród dymu, uparcie unoszącego się wokoło i osiadającego na każdym skrawku mebli, na jej ubraniu i odganiając jej myśli, zastępując kompletnie nowymi.

- Nie zaproponuję ci papierosa. Ale kupiłem lody. - Podsunął w jej stronę palcem pudełko lodów, z wbitą łyżką, do połowy zjedzone. Pociągając nosem usiadła przy stole, wkładając porcję do ust. Nie przeszkadzało jej, że są o smaku malagi, której nienawidziła. Chciała się zmrozić od środka, licząc że razem z ciałem, zamrozi każdą drobinkę swoich uczuć.

- Myślałam, że nie wrócisz.

- Jestem odrobinę impulsywny. - Zamiast coś odpowiedzieć, mruknęła niewyraźnie. Adam przeczesał dłonią włosy, strzepując popiół z końcówki papierosa i pocierając oczy, które powoli zaczynały go szczypać. - Chcesz o tym porozmawiać? - Pokręciła przecząco głową, oblizując łyżkę. Podrapał się po brodzie, kiwając głową na znak, że takiej odpowiedzi oczekiwał. - Chcesz.

- Powiedziałam mu.

- I jak zareagował? - Obrzuciła go ostrym spojrzeniem, mrużąc oczy. Przecież mógł się domyślić, nie zadawać jej głupich pytań. Powoli wszystko zaczynało ją drażnić. Dym, miarowo tykający zegar i mucha, bezszelestnie dreptająca na skraju stołu.

- Wiem, że jak ci teraz powiem, żebyś do niego poszła, to ty ubierzesz skarpetki frotte i włączysz muzykę, od której nawet kazańskie psy zaczną zawodzić. - Parsknęła śmiechem, który po chwili przerodził się w szloch. Zawstydzona schowała twarz w dłonie. - Boże, ile wy sobie jeszcze przykrości zrobicie, zanim zrozumiecie, że najbardziej krzywdzicie się wzajemnym odpychaniem? Boicie się, że będąc razem będziecie się krzywdzić, a w rzeczywistości to właśnie teraz, kiedy jesteście osobno, naprawdę się terroryzujecie. - Spojrzał na nią ni z politowaniem ni ze współczuciem.

- On ma racje. Ja po prostu zabawiłam się cudzymi uczuciami. Okłamałam jego, okłamałam ciebie. Jestem suką.

- To słowo nie definiuje cię ani trochę.

- Nie wierzę, że ciągle tu ze mną siedzisz, po tym, co ci zrobiłam.

- Bo jestem twoim przyjacielem. I uważam, że mam prawo strzelić ci teraz z liścia, ale nie biję kobiet. Chociaż ciebie mam ochotę uderzyć. - Ściągnął usta. - Za pozwoleniem, bądź też nie, pobawię się teraz w psychoanalityka, a ty będziesz siedzieć cicho. Ja widzę to tak, że strasznie lubisz utrudniać sobie życie. A oskarżać to chyba jeszcze bardziej. - Uniósł dłoń w górę, grożąc jej palcem, gdy tylko otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. - Teraz mówię JA. Wiesz, nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, ja z resztą jestem tego świetnym przykładem. Ale nie możesz obwiniać się o to, że chciałaś być szczęśliwa, a po drodze wyszło to co wyszło. Igor najwidoczniej miał być tylko epizodem w twoim życiu, bo nie wyobrażam sobie go w głównej roli, wiedząc co jest pomiędzy tobą a Andersonem. - Rozłożył ręce w geście bezradności i wzruszył swobodnie ramionami. - W złości czasem wypowiadamy słowa, których nie chcemy, a potem nie możemy tego cofnąć.

Adam wstał, obszedł stół i pocałował ją w czoło, puszczając porozumiewawcze oczko. Alicja uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

Może czasem się wydaje, że to będzie takie proste,
że ty i życie już będziecie kwita i
że twój oddech będzie tym spalonym mostem.
Chcesz żegnać się, a to jest pora by się witać.